Wind of change - część 3.

Znowu spóźniona, ale w końcu jest. Bez większego szału, od razu uprzedzam...

Przejściówka. Myślę, że kolejne będą podobne. 

Długość też nie zachwyca.

Ale... Jak na życzenie - będzie ślub :-D!

PS Z nieukrywaną radością informuję, iż właśnie przekroczyliśmy 200 komentarzy! 

Dziękuję Wam pięknie za każde słowo, za każdą uwagę. 

Za wszystko :-*!

Zapraszam do czytania :-)!

Pozdrawiam, Kasiek :-*!

***

Maanam – Kocham Cię, kochanie moje

„Kocham Cię, kochanie moje. 
Kocham Cię, a kochanie moje, 
to przypominanie pierwszej pieszczoty.”

- Co to za marudzenie – powiedziała Kasia, trzymając zapłakanego Szymka w swoich ramionach. – No już, uśmiechamy się do mamusi – podniosła go do góry.

Uśmiechała się szeroko do syna, chcąc go uspokoić. W odpowiedzi mały Chodakowski powoli zaczął jej wtórować.

- Od razu lepiej – pocałowała go w czoło.

- Jestem! – zarówno kobieta jak i dziecko popatrzyli w stronę drzwi wejściowych, w których już stał Marcin.

Szybko zdjął płaszcz, odwiesił go na wieszaku i podszedł do nich.

- Cześć młody. Bardzo dałeś w kość mamie? – uścisnął jego małą dłoń.

- Nie było źle – odpowiedziała za syna matka.

- Cześć królewno – złożył czuły pocałunek na ustach ukochanej.

- Mmm – oblizała wargi. – Głodny?

- Jak wilk.

- Zajmiesz się małym, a ja podgrzeję obiad. Okej?

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, królewno – odparł cwaniacko.

- Wariat – zaśmiała się Mularczyk.

- Od jakiś 2 lat. Z miłości oszalałem – złapał ją w pasie i przysunął do siebie jeszcze bliżej.

- Kocham cię – wyszeptała.

- Najbardziej na świecie – musnął jej usta. – Chodź młody, nie będziemy mamie przeszkadzać – wziął syna na ręce i poszedł z nim do pokoju dziecięcego.

Kasia odprowadziła ich wzrokiem.

Rozanielenie. Chyba właśnie to teraz czuła.

Stabilizacja. Równowaga. Tak.

Taki… błogi spokój.

Z nieznikającym w twarzy uśmiechem, zabrała się za podgrzewanie obiadu.

„Kocham Cię, kochanie moje. 
Kocham Cię, a kochanie moje, 
to, oczy twoje, we mnie wpatrzone.”

- Królewno, mamy jakieś plany na wieczór? – spytał Marcin, odwracając się od zlewu i wycierając mokre od wody ręce.

- Nie, raczej nie – odpowiedziała Kasia, nie odrywając wzroku od gazety, którą właśnie przeglądała.

- To może jakiś film obejrzymy. Już nawet jakoś przeżyję romansidło – wywrócił oczami. – Zrobię jakąś małą kolacyjkę. Będzie miło. A później… - zaczął iść w jej kierunku.

- Co później? – spytała zaintrygowana Kasia, siadając wygodniej na kanapie.

- A później kochanie – ukucnął tuż przy niej – będzie jeszcze milej – pocałował jej rozchylone wargi.

Pieszczota stawała się coraz bardziej zachłanna. Oboje pragnęli teraz czegoś więcej niż tylko pocałunku. I nagle… dźwięk telefonu.

Niechętnie, ale oderwali się od siebie.

- Spławię – powiedział Chodakowski, patrząc głęboko w oczy ukochanej.

- Byle szybko.

Pobiegł do kuchni i wziął urządzenie ze stołu.

- Braciszek, zawsze ma wyczucie – mruknął pod nosem. – No cześć braciszku. Co tam? – powiedział już do słuchawki, siadając na krześle.

- …

- Wiesz co – Marcin podrapał się nerwowo po głowie. – No średnio dzisiaj mogę.

Mularczyk spojrzała pytająco na ukochanego i wstała ze swojego miejsca.

- Obiecałem Kasi – popatrzył na kobietę, która stała już przed nim.

- Co się stało? – spytała cicho.

- Olek chce się spotkać.

- Daj mi go – sięgnęła po słuchawkę. – Cześć Olek.

- …

- Tak, oddam ci mojego ukochanego na ten wieczór.

- …

- Nie będzie problemu.

- …

- Jasne, nie ma za co.

- …

- Okej, przekażę. Cześć – rozłączyła połączenie i odłożyła telefon na stole. – Olek kazał ci przekazać, że czeka na ciebie w waszym barze o 20.

- Chodź tu do mnie – posadził ją sobie na kolanach. – Mieliśmy spędzić romantyczny wieczór. Razem.

- Kochanie, całe życie przed nami – poprawiła kosmyk włosów, opadający mu na czoło. – A jeżeli twój brat chce się spotkać to znaczy, że ma sprawę i chce porozmawiać – uzasadniła.

- Co ja bym bez ciebie zrobił, co?

- Też się właśnie nad tym zastanawiam – parsknęła śmiechem.

- Kocham cię, Kaśka – powiedział z takim przekonaniem, że Mularczyk aż przeszedł dreszcz po plecach.

Przyjemny dreszcz.

- Ja ciebie też.

„I nagle dzwony dzwonią

i ciało mi płonie...”

- Jesteśmy na miejscu – powiedział mężczyzna i zatrzymał samochód przed wejściem do jednego z lokali.

Marcin wyciągnął banknot z kieszeni spodni, wręczył go taksówkarzowi i opuścił auto.

Niewiele myśląc wszedł do środka.

Nie było go tutaj ponad miesiąc. Ale nic się w zasadzie tutaj nie zmieniło.

Taki sam szum. Zgiełk. Mimo tego, że był środek tygodnia, było mnóstwo ludzi. Ledwo co mógł zrobić krok do przodu. Rozejrzał się. W końcu ujrzał znajomą sylwetkę. Olek siedział przy barze. Przepychając się między ludźmi dotarł do zamierzonego miejsca.

- Cześć brat.

- Cześć Marcin, siadaj – Olek wskazał mu wolne krzesło.

- Dzięki. Co tam? – usiadł wygodnie.

Olek wyraźnie uciekał gdzieś wzrokiem.

- Jak twoja narzeczona? – spytał młodszy Chodakowski, bawiąc się nerwowo swoimi palcami.

- Jeżeli chodzi o Kasię…

- A masz jakąś inną? – spytał wyraźnie zbity z tropu.

- Słuchaj, Kaśka moją narzeczoną nie jest. Od jakiś 2 miesięcy. Zresztą na własną prośbę – mówił z opanowaniem.

- To może jej oddasz już ten pierścionek, co?

- O nie – spojrzał na Olka. – Nie. Tak łatwo to nie ma. Niech ma jakąś karę za ten wypadek.

- Przecież to nie jej wina.

- Ale bezmyślną wycieczkę do Grabiny to sama wymyśliła. I sama pojechała.

- Marcin… - Olek głośną westchnął.

- Braciszku, wszystko w swoim czasie. Niech się trochę jeszcze pomęczy – na jego twarzy pojawił się cwaniacki uśmiech.

- No jeżeli tak się będziesz dalej zbierał to będę pierwszy – powiedział, po czym spojrzał na Marcina, wyczekując jego reakcji.

- Moje gratulacje – rzucił Chodakowski i rozejrzał się wokół, szukając barmana.

Halo, halo! Ejj, co on właśnie powiedział?

Z rozdziawioną buzią spojrzał na brata.

- Że co?! – krzyknął w końcu.

Olek sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął z niej czerwone pudełeczko w kształcie serca. Otworzył je i ich oczom ukazał się lśniący pierścionek.

- No powiesz coś? – ponaglał młodszy Chodakowski.

- Stary, zaniemówiłem. Trochę szybko – podrapał się nerwowo po głowie.

- A na co mam czekać? I ile? 3 lata tak jak ty… - prychnął.

- W sumie racja – przytaknął Marcin, do którego chyba nadal nie do końca docierało to, co zakomunikował mu brat. – Żenisz się, normalnie się żenisz – mówił jakby do siebie, trawiąc każde słowo. - Brat! – uścisnął go. – Gratuluję, poważnie.

- W końcu mówisz jak człowiek – odetchnął z ulgą. – To co, stawiam kolejkę?

- No chyba nie tylko jedną. Trzeba się napić pod to narzeczeństwo.