Wind of change - część 28.

Czemu akurat zdrada, skąd takie przypuszczenia co do nadchodzącej (powoli) do naszych bohaterów burzy? :D Nie uważacie, że to trochę... banalne? :P Myślę, że zasługujecie na coś "lepszego" (chyba nie do końca można to tak nazwać) lub inaczej - bardziej wyszukanego. 

***

Donatan & Cleo - Sztorm

„My na fali zimnych słów, nasza mała łódź
przezwycięży strach…?”

- Pieluszki są na regale – niska brunetka wskazała jedną z półek. – Oo, tutaj są jeszcze chusteczki nawilżane – podniosła opakowanie, po czym zatrzymała swój wzrok na blondynce z małym chłopcem na rękach, która stała we framudze drzwi pokoju dziecięcego. – Jeszcze mleko – minęła kobietę i poszła dalej, w kierunku kuchni. – Emilka…

- Tak, wiem, w lodówce. Kasiu, mówiłaś to już – stwierdziła blondynka.

Chodakowska stanęła w miejscu i odwróciła się w stronę kobiety z dzieckiem w ramionach.

- Kasiu, wszystko będzie dobrze – Emilka obdarzyła młodą mamę ciepłym uśmiechem. – Damy sobie radę razem z Szymkiem.

Niania obróciła się wokół własnej osi szeroko uśmiechając się do chłopca, który po chwili zaczął się głośno śmiać. Na twarzy Kasi pojawił się delikatny uśmiech.

„W głębinach czyha strach, poplątany ład
chce ściągnąć nas na dno…”

Duża sala gimnastyczna. W centralnym jej punkcie ring. A na ringu dwójka ludzi: kobieta – piękna, niska brunetka i mężczyzna – wysoki, o atletycznej budowie ciała szatyn.

Trucht wkoło ringu, wymachy nogami, przysiady, krążenia ramion, a później rozciąganie nóg w pozycji siedzącej – czyli efektywna rozgrzewka przed treningiem.

- To jak, rozgrzana już? – spytał po kilku minutach mężczyzna.

- No jasne – promienny uśmiech już malował się na twarzy brunetki.

- Mały sparing? – spytał Marcin z błyskiem w oku.

- Chyba po to tu przyszliśmy – Iza wstała z miejsca. – Złoję ci tyłek dzisiaj, zobaczysz – powiedziała z cwaniackim uśmiechem i zaczęła krążyć biodrami.

- Piękna, ty to mnie nie strasz – spojrzał na ruchy, który właśnie wykonywała, głośno przełknął ślinę. – Możesz już przestać? – zaczął błądzić wzrokiem.

- Bo co? – tryumfujący uśmiech wkradł się na jej twarz.

- Bo to – rzucił jej rękawice bokserskie. – Gotowa już?

- Żeby z tobą wygrać, zawsze – obdarzyła Chodakowskiego czarującym uśmiechem.

Kilka minut później.

„Zacięty” pojedynek trwał w najlepsze. I tak raz to Iza wymierzała ciosy w stronę Marcina, a zaraz później to Marcin kierował ciosy. Oczywiście mężczyzna dostosował częstotliwość i moc jaką wkładał w wymachy swoich rąk do tempa i siły obrony Lewińskiej. W końcu walczył z kobietą, o zupełnie innej klasie wagowej niż jego i dużo niższej od niego.

- No Piękna, walisz, walisz – kobieta wymierzała ciosy w jego stronę. – Jeszcze raz. Prawy, lewy teraz. Lewy, lewy. Teraz prawy… To teraz ja, broń się.

Kobieta stanęła w miejscu.

- Marcin, poczekaj chwilę – powiedziała zziajana.

Oparła się rękoma o uda i zaczęła głęboko oddychać.

- Zmęczona? – wziął butelkę wody do ręki i podał ją Izie.

- Trochę – otarła pot z czoła. – Dziękuję.

Kobieta odkręciła zakrętkę i upiła łyk napoju. Następnie pochyliła się i odstawiła butelkę gdzieś pod bokiem. W takiej pozycji na chwilę zastygła w bezruchu, co nie uszło uwadze Marcina. Od razu do niej podszedł.

- Ejj, Izka, co jest? – spytał zaniepokojony stanem, w którym się znalazła.

- Nie… nie wiem – ledwo wydusiła.

Chciała się wyprostować, jednak zakręciło jej się w głowie i gdyby nie czujność oraz refleks Chodakowskiego to już by upadła. Wziął ją w swoje ramiona i delikatnie pomógł jej stanąć prosto.

- Co się dzieje? – uważnie zlustrował ją wzrokiem.

- Nie wiem – popatrzyła na niego z malującym się przerażeniem w oczach. – Marcin…

Jej powieki się zamknęły i bezwiednie opadła prosto w jego ramiona.

„Nad nami niebo ma wiele smutnych barw, 
gdzieś pomiędzy jest nasz dom.”

- Raz, dwa, trzy. Raz, dwa, trzy – mówił w rytmie mężczyzna prowadząc niską brunetkę w tańcu.

Z każdym kolejnym krokiem uśmiechy na ich twarzach wydawały się być coraz głębsze.

Muzyka ucichła, a para stanęła w miejscu. Mężczyzna zaczął klaskać w dłonie.

- Kasia, gdzie ty się uchowałaś, co? – spytał z uśmiechem na twarzy.

- Nie rozumiem – założyła niesforny kosmyk włosów za ucho uśmiechając się przy tym czarująco.

- Chcę ci powiedzieć, że masz talent – stwierdził.

- Naprawdę? – spojrzała na niego, po czym nieco skrępowana spuściła wzrok na podłogę.

- Naprawdę.

- Chyba trochę przesadzasz, Marceli – oblała się rumieńcem.

- Wiem co mówię, Kasiu.

Popatrzył prosto w jej oczy. Jego wzrok był taki… przenikający? Chodakowska poczuła się tak, jakby mężczyzna miał rentgen w oczach i tym spojrzeniem chciał zobaczyć jej wnętrze. Przeszył ją na wskroś. Ponadto te spojrzenie jakby ją rozgrzało, poczuła dziwne ciepło w środku, które już rozprzestrzeniało się po całym jej ciele.

Widząc ciągłe skrępowanie na jej twarzy uśmiechnął się do niej ciepło.

- Dobra, widzę, że i tak cię nie przekonam – spojrzał na zegarek wiszący na ścianie. – Muszę już iść, bo za 15 minut mam kolejne zajęcia. Cześć Kasiu.

Pogładził ją przyjacielsko po ramieniu, po czym ruszył w stronę drzwi.

- Marceli…

Mężczyzna odwrócił się w jej stronę. Uśmiech malował się na jego twarzy.

- Do czwartku – puścił do niej oczko i zniknął za drzwiami.

„Tylko Ty odróżnisz deszcz od moich łez.
Odgadniesz smutek, kiedy twarz uśmiecha się…”

Mężczyzna chodził długim korytarzem w jedną i w drugą stronę, krążąc już tak od dobrych kilkunastu minut. Był przejęty, mocno zdenerwowany. Wyraźnie martwił się stanem swojej znajomej.

Znajomej? Czy rzeczywiście Iza była wciąż tylko jego znajomą?

Ostatnia godzina była pełna napięcia i stresu. Wszystko działo się tak szybko…

Iza i Marcin byli w klubie sportowym, mieli mały sparing. Lewińska była w wyjątkowo dobrym humorze. Ciągle się śmiała, żartowała. Bardzo dobrze im się rozmawiało. Do czasu, gdy źle się poczuła, a później bezwładnie opadła w jego ramiona.

Od razu wokół nich zebrał się tłum. Przerażony Marcin kazał komuś zadzwonić po pogotowie. I tak po kilku minutach Lewińska znalazła się na noszach, a później została przewieziona karetką do szpitala. Chodakowski bez chwili namysłu wsiadł do swojego samochodu i pojechał za erką.

A teraz czekał na panią kurator przed gabinetem.

Po kolejnych kilku minutach drzwi do pokoju lekarskiego się otworzyły. Z pomieszczenia wyszła niska brunetka ze łzami w oczach.

- Iza – od razu znalazł się obok niej.

- Marcin – wydusiła zdziwiona jego widokiem.

Pospiesznie otarła łzy spływające jej po policzkach.

- Iza, co się stało? – złapał ją za ramiona wpatrując się prosto w jej oczy.

- Nie wiem – rzuciła szybko. – Znaczy – pod wpływem jego wytężonego spojrzenia zaczęła błądzić gdzieś wzrokiem. – Marcin ja ci bardzo dziękuję, że tu przyjechałeś, ale to nic takiego.

- Izka, ty zemdlałaś. Ludzie nie mdleją bez przyczyny – próbował złapać jej spojrzenie, jednak Lewińska niespokojnie odwracała od niego swój wzrok.

- To z przemęczenia – powiedziała pospiesznie.

- Iza…

- Marcin jeszcze raz ci dziękuję za wszystko – położyła dłoń na jego policzku i popatrzyła prosto w jego oczy. – Muszę już iść – jak oparzona zabrała swoją rękę z jego twarzy i zrobiła krok w tył. – Cześć.

Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę wyjścia ze szpitala.

- Na razie – powiedział Chodakowski, gdy drzwi już się za nią zamknęły.

„W oddali pasmo ciemnych chmur zbliża się;
nieposkromiona siła burz, boję się…”

Chodakowski siedział na kanapie w swoim salonie. Niespokojnie tupał nogami o podłogę wpatrując się w telefon, który leżał na stoliku tuż przed nim. Do jego uszu dobiegł szum wody z łazienki. Sięgnął po urządzenie i nacisnął zieloną słuchawkę przy ostatnio wybieranym numerze.

„Cześć. Tu Iza Lewińska. Po usłyszeniu sygnału zostaw wiadomość, a na pewno oddzwonię.”

Odrzucił telefon gdzieś na bok i dłonią przeczesał swoje brązowe włosy.

Kilka minut później.

„Kotek” – usłyszał jakby przez mgłę, a potem poczuł delikatne szturchnięcie w ramię. Powoli otworzył oczy. Pochylała się nad nim jego Kasia.

- Przysnąłem – potargał sobie włosy, by się przebudzić.

- Na to wygląda – powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy.

Chodakowski sięgnął po telefon, by sprawdzić, czy nie ma żadnych wiadomości od Izy. Nic.

- Kotek, chodź spać – Kasia wyciągnęła w jego stronę rękę.

- To ty chodź – złapał ją za wiszącą w powietrzu dłoń i przyciągnął do siebie.

Uśmiech na jej ustach się pogłębił. Usiadła tuż obok niego. Oboje wygodnie oparli się plecami o tył kanapy. Chodakowska ułożyła swoją głowę na ramieniu ukochanego i przymknęła powieki.

- Jestem taka zmęczona…

W odpowiedzi, jakby machinalnie, musnął ją w czoło.

Ciałem może i był, siedział obok swojej żony, jednak duchem… Myślami cały czas był przy Lewińskiej, która po wyjściu ze szpitala nie odezwała się do niego ani słowem. Nie zadzwoniła, nie napisała żadnej wiadomości. A dzwonił do niej kilka razy. Jednak ona uparcie milczała.

Cały czas miał w pamięci, jak mdlała opadając prosto w jego ramiona. A później widział jej przerażoną twarz, kiedy wyszła z gabinetu lekarskiego. Ocierała łzy ze swoich lekko zaróżowionych policzków.

Miał dziwne przeczucie, że to nie tylko zmęczenie wywołało te zemdlenie. Że to coś poważniejszego, znacznie poważniejszego.

Szczerze się o nią niepokoił…

Sięgnął po telefon i otworzył okno wiadomości.

„Izka, odezwij się do mnie. Cholera no! Martwię się o Ciebie. Marcin”

Odłożył urządzenie na bok, po czym zatrzymał swój wzrok na kobiecie, która leżała oparta o jego ramię. Cicho pochrapywała. Jego usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu. Powoli wstał z kanapy, ostrożnie tak, by nie zbudzić swojej ukochanej. Wziął ją w swoje ramiona. Wymruczała coś pod nosem, jednak spała dalej. Położył ją na łóżku w sypialni i nakrył szczelnie kołdrą. Wtuliła się w poduszkę i uśmiechnęła się przez sen. Położył się obok niej i przez chwilę wpatrywał się w jej twarz.

- Tak bardzo cię kocham – wyszeptał.