Wind of change - część 30.

Liber feat.Natalia Szroeder – Nie patrzę w dół

„Idź, i nie daj się złamać
już nigdy nie przestawaj.

Idź, bądź niepokonana!”

- Mmm – mruknęła śpiąca brunetka odwracając się na kanapie.

Na jej okrągłej twarzy pojawił się grymas bólu. Po chwili otworzyła powieki i jej oczom ukazał się niewyraźny obraz, któremu do końca nie dowierzała. Przetarła oczy dłonią, po czym rozejrzała się szybko po pokoju. Jej wzrok w końcu zatrzymał się na pierwszym widoku, który zobaczyła tuż po przebudzeniu… Przystojny szatyn siedział na białych schodach prowadzących na antresolę i przyglądał się jej uważnie, z nieznacznym uśmiechem na twarzy.

- Co ja tu robię?

Kobieta wyglądała na skrępowaną i chyba nie do końca pamiętała, co się stało wczorajszego dnia, a raczej już wieczora... Próbowała coś sobie przypomnieć, jednak w głowie miała jedną wielką pustkę. Mimo tego, że cały czas leżała to świat wirował jej w oczach, w których ponadto miała dziwne mroczki.

- Izka, wszystko okej?

Właśnie zatrzymała się w bezruchu, w trakcie zmieniania pozycji z leżącej na siedzącą. Patrzyła ślepo przed siebie. Wzięła głęboki oddech.

- Tak. Już tak – na jej twarzy pojawił się blady uśmiech.

Usiadła, wygodnie opierając się o tył kanapy. Naciągnęła wyżej koc, którym wcześniej była szczelnie przykryta.

- Pamiętam, że wczoraj rozmawialiśmy, ale później… – utkwiła swój wzrok w jego twarzy.

- Byłaś taka roztrzęsiona, że się nie dziwię w sumie… Zaparzyłem ci melisę, dałem jakieś ziołowe leki na uspokojenie, które Kaśka brała w czasie ciąży – podrapał się nerwowo po głowie.

Iza spuściła swój wzrok na podłogę.

- I zasnęłaś – dokończył.

- Odpłynęłam – powiedziała pod nosem.

Kilka łez spłynęło po jej policzkach.

- Iza…

Podniosła twarz i spojrzała na Chodakowskiego.

Cierpienie, współczucie, żal i jeszcze mnóstwo innych emocji nie do opisania… To wszystko malowało się teraz w ich oczach.

W jednej chwili Lewińska przyłożyła sobie rękę do ust zasłaniając je całkowicie. Wyswobodziła się z koca, po czym pospiesznie rzuciła się w stronę łazienki. Trzasnęła za sobą drzwiami.

Zdezorientowany Marcin, który wzrokiem odprowadził Izę do łazienki, teraz słyszał tylko odgłosy wymiotowania dochodzące z tamtego pomieszczenia.

„Nie patrzę w dół, bo wierzę w to,
że mamy w sobie tę moc,

by iść przed siebie.”

- Dziadku, mam specjalną przesyłkę od babci.

Niska, drobna brunetka postawiła tacę z dzbankiem kompotu i z trzema szklankami na drewnianym stoliku, który stał wśród drzew, pośrodku wielkiego sadu, który należał do Mostowiaków.

- Kompot? – powiedział zniesmaczony senior. – Kochanie, miano specjalnej przesyłki do czegoś zobowiązuje.

Chodakowska usiadła na wiklinowym krzesełku.

W tym samym czasie Lucjan nachylił się nad skrzynką, która stała odwrócona do góry dnem. Podniósł skrzynkę, a spod niej wyjął szklaną butelkę, do połowy napełnioną bordową cieczą.

Kasia wybuchnęła śmiechem.

- To jest właśnie specjalna przesyłka, Kasiu. Spróbujesz?

- Nie mogę, karmię Szymka.

- Mały łyczek jeszcze nikomu nie zaszkodził. Nawet karmiącej matce – puścił do niej oczko.

- Jeżeli tak mówisz, dziadku – podstawiła mu szklankę. – Tylko trochę.

- Się wie.

- I jak? – spytał senior, gdy Kasia już odstawiła od ust pustą szklankę.

- Pyszna.

- Szkoda, że nie ma Marcina. On by tutaj ze mną popróbował trochę więcej. A chłopak wie, co dobre. I nie chodzi mi tu tylko o nalewki…

Starszy mężczyzna spojrzał wymownie na Kasię. Kobieta z uśmiechem na twarzy założyła za ucho niesforny kosmyk włosów, który wydostał się z jej kitki.

Nalała sobie do szklanki kompotu. Upiła łyk.

- No szkoda, że go nie ma…

„Zgubić nas może jedno spojrzenie w dół…
Postaram się z resztek nadziei

uszyć bezpieczny strój;
ochronić Cię…”

Dwójka ludzi, kobieta i mężczyzna, chodzili sobie po plaży nad Wisłą.

Szli w milczeniu. Od kiedy wyszli z mieszkania Chodakowskich nie wymienili ze sobą ani słowa.

Lewińska krążyła gdzieś myślami, daleko stąd.

Chodakowski również dużo rozmyślał w tym czasie.

- Co teraz będzie? – ciszę przerwała Iza.

- Teraz to my usiądziemy na tamtym konarze – wskazał jej ręką miejsce, o którym mówił.

Mężczyzna zrobił kilka kroków do przodu, jednak po chwili zauważył, że idzie sam. Odwrócił się w stronę współtowarzyszki.

- Idziesz? … Iza?

Stała bezruchu i patrzyła gdzieś w bok. Ani drgnęła na wypowiedziane do niej słowa.

- Iza – podszedł do niej.

- Marcin, ja pytałam poważnie – spojrzała prosto w jego oczy. – Co teraz będzie? – oczy zaczęły jej się szklić.

- Z czym konkretnie?

- Może ze mną? Z… dzieckiem – z trudem przeszło jej przez gardło.

Położyła otwartą dłoń na jego policzku.

- Z tobą. Z nami… – dokończyła.

Marcin otworzył szerzej oczy.

- Z… - przerwał w pół zdania. – Iza – złapał jej dłonie w swoje.

- Przepraszam, ja… - spuściła głowę.

- Iza, ejj, popatrz na mnie.

Podniósł do góry jej podbródek tak, że musiała spojrzeć mu prosto w oczy.

Przełknęła ślinę.

- Pomogę ci – zapewnił.

- Marcin, ja nic od ciebie nie oczekuje. Nie mam nawet takiego prawa – zaczęła błądzić gdzieś wzrokiem.

- To jest mój obowiązek – palcami musnął jej rozgrzany od słońca policzek. – Izka, pomogę ci we wszystkim.

„Utkana dla nas cienka nić,  po której stąpamy;
pod nami przeciwności tłum.
Idź dalej przed siebie i nie spoglądaj w dół…”

Chodakowska właśnie wracała ze sklepu polną drogą. Na ramieniu wisiała jej torebka, w drugiej ręce niosła pełną torbę zakupów zrobionych według specjalnie sporządzonej przez Barbarę listy.

Z kieszeni swetra wyjęła telefon. Po raz n-ty już dzisiaj wybrała tak dobrze znany jej numer.

„Witam, Marcin Chodakowski. Po sygnale proszę zostawić wiadomość.”

Usłyszała po raz n-ty w słuchawce. Głośno westchnęła i zrezygnowana, po tylu próbach skontaktowania się z mężem, bezskutecznie zresztą, włożyła telefon z powrotem do kieszeni.

Po kilku minutach wędrówki jej oczom w końcu ukazał się dom Mostowiaków. Na jej twarzy pojawił się mimowolny uśmiech. Gdy dochodziła już do budynku, zza rogu wyłoniła się tak dobrze znajoma jej sylwetka. Mężczyzna szedł z głową spuszczoną w dół, dlatego nawet jej nie zauważył.

- Marcin?!

Chodakowski podniósł wzrok i zatrzymał go na niej. Na jego twarzy od razu zaczął malować się uśmiech.

- Cześć Królewno – rozłożył ręce na boki.

Kasia odłożyła torbę z zakupami na ławkę i rzuciła się w jego ramiona.

- Tysiąc razy dzwoniłam – powiedziała odsuwając się od niego trochę.

- Wiem i przepraszam, że nie odbierałem. No ale jak już wykombinowałem, że przyjadę to nie chciałem ci zepsuć niespodzianki.

- Martwiłam się.

- Złego diabli nie biorą – powiedział z czarującym uśmiechem.

- Marcin! – uderzyła go w ramię. – Jak przyjechałeś?

- Busem – wzruszył ramionami. – No chodź tu do mnie – zdecydowanym ruchem przyciągnął ją do siebie bliżej. – Ale ja się za tobą stęskniłem – powiedział przybliżając swoją twarz do jej.

Ich usta dzieliły zaledwie milimetry.

- A ja i Szymek za tobą – powiedziała patrząc mu prosto w oczy.

Zatopił się w jej rozchylonych wargach. Pocałunki były zachłanne, a zarazem czułe.

- Nigdy więcej was samych nie wypuszczę nigdzie – powiedział stanowczo. – Zrozumiano?

- Tak jest – odpowiedziała z promiennym uśmiechem.

Wziął ją pod brodę.

- To chodź tu do mnie.

Ponownie ich usta złączyły się w długim i namiętnym pocałunku.