Wind of change - część 10.

For Teens – Jesteś częścią mnie

„Tak bardzo chcę w myślach Twych już być.

Czuć oddech Twój, chwytać każdy zmysł.”

1 miesiąc później.

Brunetka wyszła z czarnego Jeep’a od strony kierowcy. Pospiesznie przeszła na drugą stronę samochodu, po czym otworzyła przednie jego drzwi.

- Szkrabie, jesteśmy już na miejscu – uśmiechnęła się promiennie. – Chodź tu do mamusi – wyjęła z auta fotelik, w którym, w pozycji półleżącej, znajdował się Szymek.

Zamknęła drzwi, potem samochód i poszła w stronę budynku, przy którym zaparkowała. Weszła do niego, a od progu przywitał ją ciepły głos:

- Dzień dobry, Kasiu.

- Dzień dobry. My byliśmy umówieni na wizytę.

- Tak, wszystko wiem – Marysia ukucnęła przy dziecięcym foteliku, który wcześniej Mularczyk postawiła na jednym z krzeseł. – Cześć Szymek. Ale z ciebie to już jest duży chłopak – pogłaskała go po rączce. – Babcia Basia mi wspominała, że rośniesz jak na drożdżach i chyba miała rację, co Szymon.

- Pani Marysiu, co u babci Basi i dziadka Lucjana? Jak oni sobie dają radę po tym wszystkim?

Rogowska ostatni raz uścisnęła dłoń dziecka i wstała z kucek.

- Kiepsko. Znaczy nie chcą dać tego po sobie poznać, ale to wszystko jest dla nich bardzo trudne. Zresztą jak i dla nas wszystkich…

- Trudno się im dziwić. Stracili swój ukochany, rodzinny dom. Straszna tragedia – założyła kosmyk włosów za ucho.

- Najważniejsze, że nic się nikomu nie stało. Dom da się odbudować. Oczywiście potrzeba na to czasu, ale praca wre i wszystko jest na jak najlepszej drodze – uśmiech powrócił na jej twarz.

W tej chwili drzwi do gabinetu się otworzyły i stanął w nich Aleksander.

- Słyszałem jakieś głosy i słuch mnie nie zmylił – uśmiechnął się szeroko na widok kobiety z dzieckiem. – Cześć Bratowa! – wyściskał Mularczyk, a potem wziął w ręce fotelik z dzieckiem, który podniósł na tyle wysoko, by dobrze widzieć małego człowieka w nim siedzącego. – Ten pacjent to chyba do mnie – wyszczerzył zęby w stronę chłopca.

- Tylko i wyłącznie, panie doktorze – potwierdziła Kasia.

- To zapraszam, panie przodem.

Zginęli za drzwiami gabinetu lekarskiego.

Kilka minut później.

- I jak, wszystko w porządku? – spytała Kasia, gdy ortopeda skończył już badać niemowlaka.

- Oczywiście – odpowiedział mężczyzna i wziął Małego na ręce. – Macie zdrowego i dobrze rozwijającego się syna. A ja chrześniaka.

- To kamień spadł mi z serca – odetchnęła z ulgą.

- W przypadku tego małego pacjenta to była tylko formalność. Jakby było coś nie tak, to chrzestny już dawno by to zauważył – obdarzył ją uśmiechem.

- A ja myślę, że chrzestny to ostatnio jest w kogoś zapatrzony i świata poza tym kimś nie widzi, ale to niekoniecznie chodzi o chrześniaka – uśmiechnęła się do niego chytrze.

- Nie będę zaprzeczał.

Rozmowę przerwał im dźwięk telefonu.

- Daj mi go – podeszła do niego i wyciągnęła ręce po syna, z którym później usiadła na krześle.

- Cześć Kochanie! – powiedział już do słuchawki.

- …

- Kasia z Szymkiem są u mnie – uśmiechnął się w ich stronę.

- Pozdrów ją od nas – wtrąciła cicho Mularczyk.

- Kochanie, masz pozdrowienia.

- …

- Przekażę. Tak.

- …

- Kochanie, spytam.

- …

- Okej. Do wieczora. Pa! – odłożył telefon na biurko.

- Po pierwsze to też macie pozdrowienia.

- Dziękujemy – złapała syna za rączki i przytuliła mocniej do siebie.

- Po drugie to Magda ma do ciebie dzwonić w sprawie jakiś sobotnich zakupów – Mularczyk spojrzała na Aleksandra pytająco. – Magda umówiła się z Kingą na zakupy w sobotę i konieczne chcą, żebyś z nimi poszła. I co ty na to?

- Wiesz co, wstępnie jestem na tak, ale jeszcze nic nie obiecuję. Muszę porozmawiać z Marcinem i dograć szczegóły związane z tym małym człowiekiem, który jest jeszcze karmiony piersią. Ale to jest sprawa do załatwienia – na jej twarzy malował się uśmiech. – Myślę, że przyda mi się kilka godzin wolnego. A moi panowie też na tym skorzystają.

- Na pewno. Magda bardzo się ucieszy.

- No mam nadzieję – zaśmiali się.

„Każdym dniem, każdą z chwil,

jesteś częścią mnie!”

Zaparkowała samochód na terenie objętym placem budowy. Wyjęła kluczyk ze stacyjki i spojrzała na małego pasażera, siedzącego tuż obok. Dziecko rozglądało się na boki, wyraźnie zaciekawione widokiem za oknem.

- Szymek, oto dzieło twojego tatusia – uśmiechnęła się ciepło do syna. – Szkrabie, poczekasz chwilę, a ja znajdę tego twojego tatę – pocałowała syna w czółko.

Rozpięła pas bezpieczeństwa i wyszła z samochodu. W tej samej chwili podeszła do niej jakaś kobieta w kasku.

- Proszę pani, tutaj nie wolno parkować – powiedziała niezbyt wysoka, rudowłosa dziewczyna.

- Wiem – powiedziała szorstko. – Ja, a w zasadzie my – wskazała, siedzącego w samochodzie pasażera – do Marcina.

- A pani jest? – spytała wyraźnie zaciekawiona rudowłosa.

- Jestem narzeczoną Marcina – odpowiedziała pewnie.

- W takim razie miło poznać. Olka – jej wyciągnięta dłoń zawisła w powietrzu.

- Kaśka – uścisnęła rękę. – A ty co tutaj…

- Mam tutaj praktyki – uśmiechnęła się do Mularczyk.

- Ahh tak – Kasia uniosła jedną brew i założyła ręce na klatce piersiowej.

Kobieta w kasku obeszła auto i stanęła przy drzwiach od strony pasażera.

- To Szymek, tak? – spojrzała na Kasię, która niepewnie przytaknęła. – Jaki cudny – zapukała paznokciem w szybę. – Twój tata dużo nam o tobie mówił, Szymek – uśmiechnęła się do Malca. – Oczko w głowie tatusia – Szymek odpowiedział jej na to szerokim uśmiechem.

- Gdzie jest Marcin? – spytała w końcu Kasia.

- Pojechał z panem Grzegorzem do biura.

- W takim razie nic tu po nas – otworzyła drzwi od strony kierowcy.

- Kaśka, jedziecie do biura? Bo mam jeszcze sprawę do Marcina to może się z wami zabiorę? Znaczy jeśli się zgodzisz…

Mularczyk wytrzeszczyła na nią oczy.

- Ja…Jasne – wydusiła w końcu.

- Dzięki. Tylko pójdę po swoje rzeczy – wbiegła do budynku.

- Świetnie – oparła się o auto.

„Wciąż jestem tu, czekam na Twój znak!”

Podróż minęła im w ciszy. Znaczy Mularczyk milczała. Po prostu nie chciała wybuchnąć, bo gdzieś w środku się gotowała ze złości… A Ola w najlepsze bawiła się z Szymkiem. Zaczepiała Małego, a on śmiał się w niebogłosy.

Kilkanaście minut później byli już na miejscu. Kobiety wyszły z auta. W tej samej chwili z budynku wyszedł Chodakowski, co nie uszło uwadze obu pań. Oczywiście Marcin również je zauważył i od razu do nich podszedł.

- Cześć Kochanie – chciał złożyć pocałunek na ustach Kasi, jednak ta odwróciła głowę.

W wyniku tego uniku jego usta zaledwie musnęły jej policzek.

- Cześć – odpowiedziała beznamiętnie. – Wyjmiesz Szymona? – wskazała głową syna.

- Jasne – przerzucił swój wzrok na drugą z kobiet. – Co tu robisz? – podrapał się nerwowo po karku, idąc do drzwi od strony pasażera.

- Muszę z tobą porozmawiać. A że Kasia i Szymek szukali cię na budowie, to się z nimi zabrałam. Nawiasem mówiąc, masz przesłodkiego synka.

- To po tatusiu – wtrąciła Kaśka, uśmiechając się chłodno do Oli.

Marcin wypuścił powietrze z płuc.

Chyba czeka go niezbyt przyjemna rozmowa…

Wyciągnął syna z fotelika, następnie podszedł do kobiet.

- Chłopaku – pogłaskał syna po brzuszku – pójdziesz teraz do mamusi, a tatuś porozmawia z panią – oddał go w wyciągnięte ręce rodzicielki. – Wejdziecie do środka? – niepewnie spojrzał na Kaśkę. – To nie potrwa długo – po raz kolejny nerwowo podrapał się po karku.

- Tak, muszę go nakarmić.

Kaśka, nie zwracając uwagi na ukochanego i jego praktykantkę, ruszyła przed siebie.

„Niech mija czas, mów mi,

że zawsze tylko Ty.”

Od kilku minut siedziała już w jego gabinecie. Wzrok miała utkwiony w podłodze. On zaś siedział za biurkiem i bawił się z synem. Nie chciał zaczynać rozmowy, która i tak pewnie skończy się kłótnią. Miał nadzieję, że Kaśka kilka minut się pogniewa i potem jej przejdzie.

Nic bardziej mylnego...

- Nie powiedziałeś mi, że takie ładne te twoje praktykantki – wyrzuciła z siebie brunetka.

Jednak, mimo nadziei, opracował już sobie pewną taktykę…

- Kochanie – wstał z miejsca i podszedł do niej. – Wstań.

Niechętnie, aczkolwiek zrobiła to, co jej powiedział.

- Zobacz – palcem pokazał jej antyramę, która wisiała na ścianie. – To jest plan naszej działki, na którą wziąłem kredyt, kilkuletni. Oo – dotknął obrazka – tutaj drzewko posadziłem – zaśmiał się. - Syna spłodziłem – pocałował Małego w czółko. - A na palcu twoim – chwycił jej dłoń - jest symbol mojej miłości – musnął palec, na którym znajdował się złoty pierścionek. – Kochanie, pozamiatane już. Po uszy wpadłem – uśmiechnął się do niej cwaniacko.

Podniosła na niego wzrok.

Skruszona. Trochę zawstydzona…

- Marcin… - chciała coś powiedzieć, ale jej przerwał.

- Kaśka Głuptasie, chodź tu do mnie – wyciągnął do niej wolne ramię, w które bez chwili zastanowienia się wtuliła. – Czasami to się gorzej niż dziecko zachowujesz, wiesz. Gorzej niż nasz syn 3-miesięczny.

- Marcin, ja…

- W ramach przeprosin to jakiś buziak mi się należy – przybliżył swoją twarz do jej twarzy.

2 razy nie musiał jej powtarzać. Z zachłannością wpiła się w jego usta.

- No Kochanie. Przeprosiny bardzo udane. Możesz mnie tak częściej przepraszać – puścił do niej oczko.

- Kochanie – powiedziała stanowczym tonem głosu i zrobiła krok w tył.

Przysunął się do niej i objął w pasie.

- Moja mała zazdrośnica – powiedział z uśmiechem na twarzy, po czym złożył pocałunek na czubku jej głowy.