Wind of change - część 6.

Udało się szybciej niż ostatnio, czyli jest progress. :-D

Skąpy odzew z Waszej strony ma mi uzmysłowić, że jakość opowiadań uległa pogorszeniu?

Zniosę każdą konstruktywną krytykę. ;)

Zapraszam na 6-tą część Wind of change!

Pozdrawiam, Kasiek :-*!

***

Buzu Squat -Przebudzenie

„Słuchać w pełnym słońcu jak pulsuje ziemia.
Uspokoić swoje serce. Niczego już nie zmieniać.”

- Kasiu, długo? – męski głos rozległ się po całym mieszkaniu.

- Jeszcze chwila – odpowiedział, tym razem, damski głos z łazienki.

- Mówiłaś to 5 minut temu – burknął do siebie pod nosem, po czym swój wzrok przeniósł na dziecko, leżące w nosidełku. – No widzisz synek, tak to już jest z kobietami. Się lepiej 2 razy zastanów, zanim się zakochasz – na twarzy chłopca zaczął się malować szeroki uśmiech.

- Marcin, czego ty uczysz naszego syna? – spytała Mularczyk, stojąc oparta o framugę drzwi od łazienki.

- Kochanie, to sama prawda przecież jest – już stał tuż przed nią.

- Sama prawda? – położyła ręce na biodrach.

- Młody ma jeszcze szansę – złapał ją w pasie. – Bo jego ojciec to już dawno przepadł – musnął jej wargi.

- Mmm – oblizała się. – Szymek, słyszałeś? – zwróciła się do syna. – Tatuś dawno przepadł. Dawno – prychnęła. – A może opowiemy naszemu synowi naszą historię, kochanie – położyła nacisk na ostatnio wypowiedziane słowo.

- Tak się będziemy bawić? – chytry uśmiech wkradł się na jego twarz. – Chodź tu do mnie – złapał ją w pasie i zaczął łaskotać.

- Ejj, Marcin proszę – mówiła, nie mogąc powstrzymać śmiechu.

Chodakowski odpuścił ukochanej gilgotki, ale to nie był koniec pieszczot. Przyciągnął ją mocniej do siebie i namiętnie pocałował.

Temperatura rosła…

- Marcin – oderwała się od niego.

- Kolacja u Olka. Tak wiem. Pasuje? – zrobił 2 kroki w tył i podniósł ręce do góry.

Przytaknęła, uśmiechając się do niego uroczo.

Chodakowski podszedł do kanapy i zabrał z niej krawat.

- Pomożesz?

- Jasne – podeszła do niego. – Marcin, a nie wiesz skąd te nagłe zaproszenie na kolację od Olka?

Nerwowo podrapał się po karku.

- Nie wiem – popatrzyła mu w oczy, wyraźnie nie wierząc w to, co właśnie usłyszała. – Już? – spojrzał na zawiązany krawat, który trzymała w dłoniach.

Wziął go z jej rąk i założył sobie na szyję. Kasia cały czas stała tuż przed nim, jakby ciągle czekała na jakieś wyjaśnienia.

- Idziemy? – musnął jej usta.

- Marcin – westchnęła.

- Kot – przeciągnął teatralnie.

Oboje zaczęli się śmiać.

- Ubiorę Szymka – chciała się odwrócić, jednak uniemożliwił jej ten ruch, łapiąc ją w pasie.

- Kocham cię.

Na te słowa od razu szeroko się uśmiechnęła.

- Ja ciebie też – z czułością pogłaskała go po policzku.

„A gdy wreszcie uda się własne zło pokonać, 
żeby zawsze mieć przy sobie czyjeś ramiona.”

Przestronne mieszkanie, a w nim duży salon. Pośrodku owego pokoju dziennego stoi stół, a przy nim siedzi cała rodzina Chodakowskich.

- Jaki on już jest duży – zachwycała się Magda, stojąc nad wózkiem, w którym leżał najmłodszy z Chodakowskich.

- Rośnie jak na drożdżach ten mój chrześniak – stwierdził Olek, przytulając do siebie Marszałek.

- A wy kiedy sobie takiego zmajstrujecie? – spytał starszy z braci.

- Marcin - siedząca obok Kasia, szturchnęła go w bok.

- No co – popatrzył na nią niewinnym wzrokiem.

- Synku, przecież Magda i Olek znają się dopiero kilka miesięcy – stwierdziła Aleksandra, uśmiechając się już nieco nerwowo.

- Dopiero kilka miesięcy? Jak są siebie pewni to…

Przecież dobrze wiedział jaki jest powód ich dzisiejszego spotkania. Tej, jak to Kaśka nazwała, nagłej kolacji… Dlatego, gdy tylko nadarzyła się okazja, chciał pomóc bratu przygotować na tę informację rodziców. Okej, rodziców jak rodziców. Matkę. Która chyba nie do końca była przekonana do wybranki młodszego z synów.

- Marcin, dzięki za tę przedmowę, ale teraz moja kolej – wtrącił Olek. – Po kolei. Magda nie jest w ciąży – objął ukochaną w pasie.

Na tę wiadomość pani Chodakowska teatralnie odetchnęła z ulgą. Za co od razu została spiorunowana wzrokiem przez męża.

- Spotkaliśmy się tutaj dzisiaj – kontynuował – bo chciałem wam ogłosić, że kilka dni temu Magda - spojrzał głęboko w jej oczy – uczyniła mi ten zaszczyt i zgodziła się zostać moją żoną.

Marcin wstał z miejsca i podszedł do nowo upieczonych narzeczonych. Reszta gości dalej siedziała na swoich miejscach i ślepo wpatrywała się w zakochanych, którym uśmiechy nie schodziły z twarzy.

- A mówiłem, że już niedługo bratowa – zaśmiał się do Magdy. – Gratulacje kochani – objął na początku kobietę, a później wyściskał mężczyznę. – Może im pierścionek zaręczynowy pokaż, bo chyba nie uwierzyli – zaśmiał się, próbując rozluźnić nieco napiętą atmosferę.

Magda podniosła dłoń do góry. Pierścionek lśnił na jednym z palców.

- Gratulacje – Kasia niczym w amoku, ale w końcu jednak podeszła do zakochanych.

Aleksandra i Grzegorz poszli tuż za nią.

- Synku… - zaczęła Chodakowska ze łzami w oczach.

- Gratulujemy wam – skończył Chodakowski.

- Skoro już po gratulacjach to może jakieś gorzko – palnął Marcin.

Myślał, że za tę uwagę znowu dostanie kuksańca w bok od ukochanej, dlatego od razu zrobił krok w bok. Jednak ten unik okazał się być niepotrzebny, ponieważ Mularczyk w ogóle nie zareagowała na to, co  właśnie przed chwilą powiedział. Stała ze spuszczoną głową, jakby przyglądała się ułożeniu desek na podłodze. Była nieobecna. I chyba jeszcze… czy ona była smutna?  

Magda i Olek wcale nie musieli być długo namawiani do okazania sobie przy wszystkich czułości. W odpowiedzi na propozycję Marcina ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku.

W tej chwili Kasia podniosła głowę, a na jej twarzy widniał już lekki uśmiech. Odgarnęła niesforne włosy do tyłu i spojrzała na całującą się parę.

Tacy szczęśliwi.

Tacy zakochani.

Tacy ZARĘCZENI.

„Przejść wielką rzekę bez bólu i wyrzeczeń. 
Przejść wielka rzekę…”

Stanęła przed drzwiami. Otworzyła torebkę, wyciągnęła z niej pęk kluczy, a jeden z nich po chwili znalazł się w zamku. Przekręciła go, po czym nacisnęła na klamkę. Drzwi ustąpiły. Weszła do mieszkania, a tuż za nią mężczyzna z nosidełkiem w ręku. Postawił fotelik z dzieckiem na kanapie w salonie, a sam podszedł do zdejmującej płaszcz ukochanej. Gdy odwiesiła nakrycie wierzchnie na wieszaku, pogładził ją po szyi. Chciał złożyć pocałunek na jej karku, jednak zrobiła unik, idąc w stronę kanapy.

- Co jest? – przerwał ciszę.

- Nic – wyciągnęła dziecko z nosidełka i rozpięła suwak u jego kurtki.

- No przecież widzę. Całą drogę nie odezwałaś się do mnie nawet jednym słowem. A u Magdy i Olka…

- Rozbolała mnie głowa, wiesz. Potwornie – przyłożyła sobie dłoń do czoła. – Zajmiesz się Szymkiem? Położyłabym się już.

Wziął od niej małego i podniósł go do góry na wyprostowanych rękach.

- Chyba damy sobie radę sami, nie chłopaku? – pocałował syna w czoło, a potem znowu podniósł go do góry.

Mały zaczął się szeroko uśmiechać.

Na ten widok Kasia wstała z kanapy i poszła do sypialni. Dopiero na dźwięk zamykających się drzwi obaj panowie spojrzeli w tamtą stronę.

„Nie wiesz.

Nie wiesz.

Nie rozumiesz nic.”

Zamknęła za sobą drzwi i podeszła do okna.

Mimo tego iż był już koniec marca, na ziemi leżały jeszcze resztki śniegu. No cóż, w końcu w marcu jak w garncu.

Na dworze było ciemno i zimno.

Patrząc tak przez okno, momentalnie zrobiło jej się chłodno.

Niewiele myśląc, przebrała się w pidżamę, założyła na siebie jeszcze szlafrok i wsunęła się pod ciepłą kołdrę.

Nie myśleć.

Położyła się na boku i mocno zamknęła powieki.

Spać.

Oby jak najszybciej.

Zapomnieć.

O tym przeszywającym bólu, jaki dzisiaj poczuła.

Lecz sen, jak na złość, nie chciał przyjść.

Zapaliła lampkę nocną.

Podniosła do góry swoją dłoń i pogładziła palec, na którym ponad 2 miesiące temu był jeszcze pierścionek.

Właśnie. BYŁ. Okej. Sama mu go oddała, ale sytuacja, w jakiej się znaleźli, zmusiła ją do takiego a nie innego zachowania. Gdyby nie amnezja to na pewno do tego by nigdy nie doszło.

Łzy zaczęły się zbierać w kącikach oczu…

Do tej pory jej to nie przeszkadzało. Znaczy… To nie jest tak, że o tym „braku” nie myślała. Myślała. Trochę. Czasami. Ale między nią a Marcinem układało się ostatnio tak dobrze, że w zasadzie pierścionek nie był jej aż tak do szczęścia potrzebny.

Od czasu narodzin synka czuła się jak prawdziwa i spełniona kobieta.

Miała Szymka. Miała Marcina. Czyli dwóch mężczyzn swojego życia.

Kochała i była kochana.

Bezpieczeństwo. Stabilizacja. Wszystko to dawał jej Chodakowski.

Ale dzisiaj, kiedy jego młodszy brat oświadczył, że się zaręczył, poczuła takie ukłucie w sercu.

Olek z Magdą byli ze sobą zaledwie od kilku miesięcy. Ona z Marcinem była już przeszło 2 lata.

Olek z Magdą mieszkali ze sobą od kilku tygodni. Ona z Marcinem mieszkała ponad półtora roku.

Olek i Magda nie mieli żadnych zobowiązań. Ona z Marcinem miała 2-miesięczne dziecko.

O działce i domu, który ma na niej stanąć, też warto tutaj wspomnieć.

Mimo to, to właśnie Olek zdecydował się oświadczyć. Nie Marcin.

Upokorzenie.

Czekała na niego tyle czasu. Tyle czasu musiała go uczyć miłości. A teraz?

Ile tak można? Ile człowiek jest w stanie znieść dla drugiego człowieka?

Bo mają zobowiązania. Z przyzwyczajenia. A co najważniejsze: z miłości.

Ile można czekać? I ile ona jeszcze wytrwa w tym czekaniu?

Drzwi do sypialni powoli się uchyliły.

- Nie śpisz jeszcze? – usiadł obok niej.

- Nie mogę zasnąć.

Samotna łza spłynęła jej po policzku. Szybko ją starła, żeby Marcin nic nie zauważył.

- Zaparzyłem ci melisę na lepszy sen. Może pomoże – położył kubek na stoliku nocnym.

- Dziękuję.

- Kasiu, na pewno to tylko ból głowy? Może ja nie jestem jakoś wybitnie dobrym rozmówcą, ale jak coś cię gryzie to powiedz. Po prostu.

Może powinna mu powiedzieć. Lepszego momentu może już nie być.

Przecież są razem nie od dziś. Może, a nawet powinna mu powiedzieć, co jej nie do końca pasuje.

Chyba to jest podstawą związku. Zaufanie.

- Marcin…

Przerwał jej płacz dziecka.

- Zaraz wracam – zniknął za przymkniętymi drzwiami.

Mularczyk zaś sięgnęła po telefon, leżący na stoliku. Znalazła kontakt i po chwili zastanowienia nacisnęła zieloną słuchawkę.

- Młody się za mamą stęsknił – Marcin położył małego obok Kasi.

- Chodź skarbie – przykryła go kołdrą i pocałowała w czółko.

- Zostawię was na chwilę, bo papiery muszę przejrzeć. Przynieść ci coś?

- Nie – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od synka. – Marcin?

- Tak? – oparł się o drzwi.

- Miałbyś coś przeciwko jakbym pojechała z Szymkiem do Grabiny na kilka dni?

- Słu…słucham?