Wind of change - część 26.

Kasia Kowalska –Chcę zatrzymać ten czas

„Gdybym mogła być tą,
której powiesz choć raz:
"Teraz wiem, czuję, że to jest to!"
i zatrzymać ten czas…”

Około 30-letni mężczyzna ubrany w dobrze skrojony garnitur i elegancką koszulę siedział przy biurku w swoim gabinecie nad jakimiś papierami. Przeglądał kolejne kartki, które trzymał w dłoniach, czytając uważnie każde słowo na nich zapisane. W pewnej chwili odrzucił dokumenty na biurko i przeczesał włosy ręką. Głośno westchnął. Wziął do ręki telefon leżący tuż przed nim. Wybrał dobrze znany sobie numer, a na ekranie pojawiło się zdjęcie ślicznej, uśmiechniętej brunetki. Na te zdjęcie, które dołączone było do kontaktu, od razu sam się uśmiechnął i trochę uspokoił. Przyłożył sobie słuchawkę do ucha, a po kilku sygnałach usłyszał w niej głos:

- No halo.

- Cześć Kotek. Jak tam dzień mija mojej rodzince? – wygodnie rozsiadł się w fotelu.

- Pracowicie, Kochanie.

- Jedno twoje słowo, Królewno, a zrywam się z pracy i pędzę do ciebie z pomocą.

- Kotek – kobieta zaśmiała się do słuchawki. – Oboje dobrze wiemy jakby się ta twoja pomoc skończyła.

- No jak?

- Uwiódłby mnie Pan i pokazał swoją sypialnię. Tak sądzę.

- Ja? Nigdy w życiu. Ja porządnym facetem jestem – powiedział dumnie.

Kobieta odchrząknęła, cicho śmiejąc się pod nosem.

- A nawet jeśli, to co w tym złego – powiedział kokieteryjnie.

- To Kotek, że nie mam czasu na to teraz. Kolacja w lesie, ja w lesie, Szymek co chwilę marudzi, a ja nie wiem, w co mam ręce włożyć.

- Jestem za 15 minut.

- Nie, Marcin. Dam sobie radę – zapewniła.

Po gabinecie rozległo się pukanie do drzwi.

- Królewno, poczekaj sekundę – powiedział do słuchawki. – Wejść! – krzyknął.

Popatrzył na drzwi, które po chwili się otworzyły. W progu stanęła znajoma brunetka z ciepłym uśmiechem na twarzy.

- Cześć Marcin. Przechodziłam niedaleko i pomyślałam, że wpadnę – rzuciła lekko. – Mogę?

- Jasne, Iza, wejdź – powiedział zmieszany, po czym spojrzał na telefon trzymany w ręku. – Przepraszam na moment – powiedział w stronę Izy. – Kotek, jesteś? – powiedział do słuchawki.

- Tak – rzuciła szybko. – Muszę kończyć. Zresztą ty chyba też. Cześć.

Już chciał coś powiedzieć, chociaż jedno słowo wytłumaczenia. Jakiegokolwiek. Czuł taką potrzebę, chociaż tak w zasadzie to przecież nie powinien jej czuć. Nie zrobił nic złego. A jednak chciał powiedzieć coś Kasi. Cokolwiek. Ale nie pozwoliła mu na to. Po krótkim „cześć” od razu się rozłączyła.

Siedział z telefonem przy uchu, a naprzeciwko niego siedziała Iza, która nieco skrępowana zaistniałą sytuacją rozglądała się na boki. Nie chciała dać po sobie poznać, że… No właśnie, że co?

Położył telefon na biurku. Wtedy Lewińska w końcu na niego spojrzała. Lekko się uśmiechnęła.

- Przeszkodziłam? – nie czekając na odpowiedź dodała. – Przepraszam – w jej oczach pojawiła się ledwo zauważalna, ale jednak, satysfakcja.

Chodakowski tylko delikatnie się do niej uśmiechnął.

- Co tam u ciebie? – przerwała ciszę.

- W porządku – odpowiedział beznamiętnie.

- A jak się ma mój ulubiony mały przystojniak? W ogóle to mam coś dla niego.

Kobieta zaczęła szukać czegoś w torebce. Po chwili wyciągnęła z niej małego, pluszowego misia. Podała go Marcinowi.

- Dziękuję w imieniu Młodego – postawił pluszaka na biurku.

W tej samej chwili z jego telefonu wydobył się dźwięk informujący o tym, że otrzymał wiadomość. Wziął go do ręki i otworzył powiadomienie.

„Wiesz, bardzo Cię kocham, Marcin. K” – przeczytał.

Na jego twarzy od razu zaczął malować się promienny uśmiech.

- Dobre wiadomości? – spytała Iza.

- Nawet bardzo – odpowiedział. – W ogóle przepraszam cię, Iza, za te moje roztargnienie. Napijesz się czegoś? – w końcu obdarzył ją przyjaznym uśmiechem.

„Tak dokładnie Cię znam,
pewnie sam nie wiesz jak.
Znam na tyle, a wciąż
chcę odkrywać Twój smak.”

- Cześć rodzinko – wesoło krzyknął od progu.

Wszedł do środka, po czym zamknął za sobą drzwi. Zdjął marynarkę, którą powiesił na wieszaku w przedpokoju i odwrócił się w stronę salonu. Na kanapie siedziała Kasia. Sama, z książką w ręku. Oderwała swój wzrok od lektury i patrzyła na niego, delikatnie się uśmiechając.

- Młody śpi? – spytał już ciszej, podchodząc do ukochanej.

Kobieta skinęła głową. Pochylił się nad nią i musnął jej usta. Następnie usiadł tuż obok niej.

- Czyli jednak się wyrobiłaś – głową wskazał książkę, którą trzymała w dłoniach.

- Tak. Kolacja prawie gotowa, Mały śpi.

- Moja dzielna kobieta – pogładził ją po podbródku, po czym wpił w jej wargi.

Oparł się wygodnie o tylne oparcie kanapy i położył na nim swoją prawą rękę tak, by objąć ukochaną kobietę. Tak przytuleni siedzieli przez chwilę w ciszy.

- Marcin…

- Tak, Królewno?

- Chciałam z tobą porozmawiać.

Usiadła prosto na kanapie i zwróciła się w jego stronę.

- Przecież rozmawiamy – uśmiechnął się do niej.

- Poważnie, Marcin.

Mężczyzna wyprostował się na swoim miejscu, a jego wzrok spoczął na żonie. Kobieta wzięła głęboki oddech.

- Ja chyba chciałabym pójść jeszcze na ten kurs tańca – powiedziała jednym tchem.

- Ale po ostatnim mówiłaś, że nie, że to chyba nie dla ciebie – zmarszczył brwi.

- Ale sobie to przemyślałam i chyba jednak chciałabym spróbować.

Patrzył na nią lekko zdezorientowany.

- Kochanie, nie patrz tak na mnie – uśmiechnęła się do niego.

- Po prostu jestem w szoku lekkim – nerwowo podrapał się po głowie.

- Marcin, posłuchaj mnie – wzięła jego dłonie w swoje ręce. – Ty codziennie wychodzisz do pracy, masz kontakt z ludźmi. I jeszcze te treningi. A ja siedzę całymi dniami w domu. Sama z Szymkiem. Bardzo go kocham, ciebie kocham. Jesteście dla mnie najważniejsi na świecie. Ale chciałabym czasem wyjść do ludzi. Trochę się zrelaksować, zregenerować. Naładować akumulatorki – zaśmiała się pod nosem. – Chciałabym mieć coś takiego swojego, Marcin.

- A co z Młodym?

- Myślałam, że ty się nim zajmiesz w tym czasie, kiedy mnie nie będzie – widząc jego sceptyczne nastawienie, uśmiech powoli zaczął schodzić jej z twarzy.

- A jak będę musiał zostać w pracy dłużej albo…

- To nie pójdę na zajęcia – powiedziała już lekko zdenerwowana.

- Nie – rzucił.

- Marcin! – podniosła głos.

- Kochanie, nie zrozum mnie źle. Ale popatrz. Jeżeli jednego dnia ty pójdziesz na ten swój kurs tańca, drugiego ja na trening i tak przez cały tydzień, to się będziemy mijać. Po prostu pomyślałem, że może nianię byśmy dla Młodego znaleźli. Dorywczo. Kilka razy w tygodniu na te 2, 3 godziny.

- Nianię?

- Oczywiście jakąś z polecenia. W sumie to już trochę się rozglądałem i pytałem tu i ówdzie.

- Już szukałeś? – spytała zaskoczona.

- Tak. Bo wolny wieczór tak raz w tygodniu to by nam się przydał. Jakieś kino, kolacja na mieście. A teraz jak dojdzie ten twój kurs to… - popatrzył na nią z cwaniackim uśmiechem.

- Marcin, czyli się zgadzasz? – popatrzyła na niego z nadzieją.

- A miałem się nie zgodzić?

- Dziękuję! – krzyknęła rozentuzjazmowana.

Chodakowska mocno przytuliła swojego męża, po czym ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku.

„Musisz starać się tak,
by uwierzyć znów w to,
że będziesz mi niebem
u stóp morskich bram!”

- No cześć, Chłopaku – powiedział Marcin, gdy tylko Szymon otworzył oczy.

W pokoju dziecięcym nad małym łóżeczkiem stała dwójka ludzi. Kobieta i mężczyzna. Przytuleni do siebie. Chodakowski stał za żoną z rękoma obejmującymi ją w pasie i z głową położoną na jej ramieniu. Oboje wpatrywali się w swojego syna. Ich małe dzieło sztuki.

Szymek patrzył na rodziców z otwartą buzią.

- Wyspałeś się, Szkrabie? – spytała młoda mama.

Rodzice uśmiechali się do małego chłopca cały czas, dlatego w końcu i na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Chłopaku, ja mam coś dla ciebie. Zapomniałbym.

Marcin pocałował Kasię w czoło, po czym wyszedł z pokoiku.

- Ciekawe co ten tata znowu wymyślił – westchnęła Kasia.

Chodakowski już był z powrotem. W rękach trzymał małego, pluszowego misia. Pokazał go Małemu, który wyraźnie zainteresował się nową zabawką i wyciągnął po nią rączki.

- Ciocia Iza ci kazała dać – kątem oka zerknął na ukochaną.

- Miło ze strony cioci Izy – powiedziała z nutką ironii w głosie. – Dobra, Panowie, ja was zostawiam i idę wstawiać kolację. Bo dziadkowie niedługo będą. No, Maluchu – podrapała dziecko po brzuszku – dziadkowie zaraz do ciebie przyjdą – ciepło uśmiechnęła się do syna.

„Chcę byś słyszał mój głos,
choć tak dobrze go znasz.
Mówić: "Wiem, czuję, że to jest to!"
i zatrzymać ten czas!”

- Kasiu, może ja ci pomogę? – spytała Aleksandra.

Chodakowscy zjedli już pyszną kolację przygotowaną przez panią domu. Teraz gospodyni krzątała się po kuchni i trochę po niej sprzątała. Reszta rodziny siedziała przy stole. Wywiązała się jakaś luźna rozmowa.

- Nie ma takiej potrzeby, już kończę.

- Proszę – Aleksandra podała jej ostatni talerz ze stołu.

- Dziękuję – Kasia obdarzyła teściową ciepłym uśmiechem.

Starsza z pań Chodakowskich stanęła za swoim mężem, cały czas siedzącym na krześle przy stole, i położyła ręce na jego ramionach.

- To co tam jeszcze u was słychać, Dzieciaki? – spytał Grzegorz patrząc to na syna, to na synową.

- Żona mi się rozwija. Zapisała się na kurs tańca – powiedział dumny Marcin.

- A co z Szymkiem? – od razu spytała Aleksandra.

- Musimy mu nianię znaleźć.

- Kochani, ale przecież ja chętnie się nim zaopiekuję – zaproponowała Chodakowska.

- Mamo, twoja pomoc jest nieoceniona, ale już postanowiliśmy.

Marcin wyciągnął rękę do ukochanej. Ta z uśmiechem na ustach ją złapała. Jednym ruchem przyciągnął ją do siebie i posadził sobie na kolanach.

- Mamo, dziękujemy za propozycję, ale już i tak dużo dla nas robisz. A my nie chcemy cię wykorzystywać – powiedziała Kasia.

- Mamo, spokojnie. Szukamy profesjonalnej niani z polecenia – zapewnił Marcin.

- Dzieciaki, to może mi się uda wam pomóc – wtrącił Grzegorz.

Kasia i Marcin spojrzeli na siebie.

- No mam trochę znajomości, to tu, to tam. Popytam, może ktoś ma lub zna jakąś dobrą opiekunkę do dziecka.

- Dzięki, ojciec – powiedział z wdzięcznością Marcin.

Gdyby tylko wtedy wiedział, kogo miał już na myśli jego ojciec i jak to się skończy…