Wind of change - część 32.

Ale Wam romantyczną część napisałam. :-D Może to przez te newsy, które opanowały ostatnio sieć, na temat wyznania miłości Izie przez Marcina. Ja to tylko czekam jak On zacznie do niej mówić "Królewno" - oficjalnie kończę oglądanie tego serialu! Niestety, ale ostatnio przeglądając pewną stronę (na jednym z portali społecznościowych), w opowiadaniu przeczytałam słowo "Królewno" skierowane do Izy przez Marcina - powiem Wam szczerze, że mnie zmroziło...

Jeszcze raz bardzo przepraszam za niesłowność i opóźnienie, ale mam nadzieję, że ta część Wam to chociaż w niewielkim stopniu wynagrodzi. ;) 
Dzisiaj sielanka w pełni, ale się nie przyzwyczajajcie KaMiholiczki - problemy już od następnej części. :P

***

Sylwia Grzeszczak feat. Sound’n’Grace – Kiedy tylko spojrzę

„To coś jeszcze, coś więcej
ukrywa Twój wzrok…”

- Noga wyżej, jeszcze wyżej. Dobra, prostujemy się i raz, dwa, trzy. Raz, dwa, trzy.

Mężczyzna powtarzał to w kółko, a kobieta, którą delikatnie trzymał za rękę ruszała się w rytmie wypowiadanych przez niego słów. A przynajmniej próbowała…

- Stop – powiedział tancerz.

Puścił dłoń uczennicy, po czym ruszył w stronę okna i wyłączył magnetofon stojący na parapecie.

- Co się z tobą dzieje dzisiaj? – założył ręce na klatce piersiowej. – Przecież ćwiczyliśmy ten układ w tamtym tygodniu, prawda?

Brunetka przytaknęła tylko głową.

- A ty dzisiaj tańczysz tak, jakbyś wszystko zapomniała. Kompletnie nie w rytmie.

- Wiem i przepraszam – spuściła głowę.

- Kasia, coś się stało? – delikatnie pogłaskał kobietę po ramieniu.

- Nie – starła samotną łzę spływającą jej po policzku.

- Widzę przecież – stwierdził.

Chodakowska przetarła zeszklone oczy, wzięła głęboki oddech i popatrzyła na swojego nauczyciela tańca.

- Marceli, z tego dzisiaj nic nie będzie. Ze mnie dzisiaj nie będzie żadnego pożytku…

No jasne. Bo jedyne, czym sobie zaprzątała dzisiaj głowę, a co odrywało ją od skupienia się na lekcji tańca, była wczorajsza kłótnia z Marcinem.

Po słowach: „ja nie wiem jak długo to jeszcze wytrzymam”, jej mąż chciał się wytłumaczyć, chciał żeby w końcu mu dała dojść do głosu. Jednak ona skutecznie mu to uniemożliwiła. Gdy tylko zaczął coś mówić wstała z łóżka i szybkim krokiem podeszła do dużej, rozsuwanej szafy. Wyjęła z niej komplet pościeli, wepchnęła ją w ręce Chodakowskiego i oznajmiła: „dzisiaj śpisz na kanapie”. Następnie wypchnęła go z sypialni i szczelnie zasunęła za nim drzwi.

Rano nie wstała, żeby zrobić mu śniadanie, tak jak robiła to codziennie od poniedziałku do piątku, chociaż obudziła się wraz z dźwiękiem jego budzika. Słyszała jak leniwie krząta się po mieszkaniu, a tuż przed wyjściem stanął tuż za drzwiami sypialni, do której najwyraźniej chciał wejść.

Nie, ostatecznie tego nie zrobił.

- Mogę już iść? – spytała.

Kilka minut później.

Właśnie wychodziła z budynku szkoły tańca, gdy telefon w jej torebce się rozdzwonił. Wyciągnęła urządzenie, a na wyświetlaczu widniał napis: „Marcin”. Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem i odebrała połączenie.

- Tak?

- …

- Zdążyłam wyjść.

- …

- A ty już jesteś w domu? – wyraźnie się rozpromieniła.

- …

- To daj mi jakieś 15 minut.

- …

- Tak?

- …

- Ja ciebie też kocham. Pa!

Wrzuciła telefon do torebki i z szerokim uśmiechem na twarzy weszła na pasy, uprzednio wcale się nie rozglądając, czy coś jedzie czy nie. Po chwili poczuła jakąś siłę, która ciągnie ją do tyłu, następnie usłyszała dźwięk klaksonu samochodu. Zdenerwowany kierowca krzyczał coś do niej i wymachiwał rękoma, a ona przerażona wpatrywała się w jego  furię. Machnął obojętnie ręką, wcisnął gaz i odjechał z piskiem opon. Dopiero wtedy Kasia poczuła, że ktoś mocno trzyma ją za ramię. Odwróciła się.

- Mam nadzieję, że ten przeuroczy uśmiech przed wejściem na pasy to nie był przejaw radości przed popełnieniem samobójstwa? Czy jednak pokrzyżowałem Pani plany? – zapytał jej wybawca z czarującym uśmiechem na twarzy.

- Nie – Chodakowska ciągle była tak przerażona, że nie mogła wykrztusić z siebie więcej niż to jedno słowo.

- To kamień spadł mi z serca – mężczyzna teatralnie odetchnął z ulgą.

Stali tak przez dłuższą chwilę. W tym czasie Kasia uspokoiła oddech i popatrzyła w oczy mężczyźnie, który dokładnie się jej przyglądał. Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

- Dziękuję – powiedziała w końcu. – Uratował mi Pan życie.

- Cała przyjemność po mojej stronie – powiedział z szelmowskim uśmiechem.

- Ja normalnie nie bujam w obłokach, a dzisiaj… No gdyby nie Pan…

- Jaki Pan, jestem Łukasz – wyciągnął dłoń w jej kierunku.

- Kasia – z lekkim uśmiechem na twarzy uścisnęła wiszącą w powietrzu rękę.

„W oczach tych na codzienność znajdę broń!”

Mieszkanie na jednym z warszawskich osiedli w samym centrum miasta. Duże, przestronne i urządzone w stylu nowoczesnym. A w nim czwórka dorosłych ludzi i dwoje dzieci – mały Szymek siedzący na kolanach swojego chrzestnego oraz Maciek, który siedział przy stole i rozmawiał z Marcinem. Magda i Kasia stały przy blacie w kuchni i, przygotowując jakąś sałatkę, rozmawiały ze sobą.

- Jak Maciek się w ogóle czuje po śmierci ojca? – spytała dyskretnie Kasia, kątem oka zerkając na chłopca, który cały czas był zajęty pogawędką z jej mężem.

- Jakoś. On jest bardzo zamknięty w sobie, nie może sobie znaleźć przyjaciół w tym całym ośrodku. Tak bardzo mi go szkoda, tym bardziej, że nie umiem mu pomóc…

- Żartujesz? Kochana, bierzecie go do siebie prawie co weekend, odwiedzacie go w każdej wolnej chwili – Kasia objęła szwagierkę ramieniem. – Magda, bardzo dużo dla niego robicie – jesteście, a to jest teraz mu najbardziej potrzebne.

- Z jednej strony to może i tak. Ale z drugiej – Magda popatrzyła prosto w oczy swojej rozmówczyni – boję się, Kasiu, boję się – w jej oczach pojawiły się łzy.

- Czego?

- Boję się, że tą swoją bliskością zrobimy mu jakieś złudne nadzieje, że on się do nas za bardzo przywiąże, że w końcu nadejdzie taki dzień, że on wprost spyta, czy może z nami zostać na zawsze. I co ja mu wtedy powiem? – smutek, przerażenie, żal malowały się w jej oczach.

- Nie chcę się wtrącać, ale wy przecież myśleliście o adopcji – podrzuciła niepewnie.

- Tak, myśleliśmy – niestety czas przeszły.

- Coś się zmieniło?

- Tak, Olek się zmienił, znaczy zmienił zdanie po ślubie. Powiedział, że nie chce się spieszyć z adopcją, że mamy na to jeszcze czas. Kasia, a ja nie chcę czekać.

Magda odwróciła się tyłem do blatu i plecami o niego oparła.

- Nie chcę czekać – powiedziała bezradnie i założyła ręce na swojej klatce piersiowej.

Swój wzrok skierowała w stronę salonu. Tam byli już wszyscy mężczyźni. Marcin siedział wygodnie w fotelu, zaś reszta na kanapie; Olek z Szymkiem na kolanach i Maciek siedzący obok nich i bawiący się z małym chłopcem. Na ten widok łzy zaczęły wypływać z jej oczu, a ona nie miała nad nimi żadnej kontroli. Kasia, która uważnie się jej przyglądała, pogładziła ją przyjacielsko po ramieniu. Magda po chwili wzięła głęboki oddech i starła mokre ślady ze swoich lekko zaczerwienionych policzków.

- Ale przecież nie mogę zmusić Olka do adopcji, nie? – zaśmiała się ironicznie. – Dobra, nieważne. A co u was? Wszystko w porządku?

- Tak – powiedziała od razu.

Skłamała. Ale nie chciała zadręczać Magdy swoimi problemami i obawami. Jej szwagierka miała wystarczająco swoich kłopotów, nie musiała przejmować się jeszcze trudnościami, z jakimi ona musiała się ostatnio zmagać.

Marcin spojrzał na stojące w kuchni kobiety. Zatrzymał swój wzrok na swojej żonie, która instynktownie wyczuła jego spojrzenie i również spojrzała w jego kierunku. Na twarzy Chodakowskiego pojawił się ciepły uśmiech. Po chwili zawahania odpowiedziała mu tym samym.

„Już wiem, kiedy tylko spojrzę,
w Twych oczach jest to 
wszystko czego szukam.”

Przystojny, wysportowany mężczyzna podszedł do drzwi prowadzących do łazienki. Były uchylone, dlatego postanowił wejść do środka. Przed dużym, wiszącym nad umywalką lustrem stała jego żona. Do tej pory smarowała sobie nogi balsamem, jednak gdy stanął w drzwiach od razu zwróciła swoją twarz w jego stronę. - Co z Szymkiem? – spytała. - Zasnął przed chwilą. - Cudownie, bo jestem taka zmęczona, że marzę tylko o łóżku – uśmiechnęła się do niego słodko. - A wiesz – objął ją w pasie – to się bardzo dobrze składa – powiedział intrygująco. - Tak? – przedłużyła z uśmiechem. - Tak. Bo ja też marzę o łóżku – przybliżył swoją twarz do jej. - To co, idziemy grzecznie spać? – spytała zalotnie. - Nie dałaś mi dokończyć. Poza łóżkiem to jeszcze marzy mi się... Odchylił szlafrok tak, że jego oczom ukazało się jej nagie ramię. Delikatnie, tylko opuszkami palców, musnął je. Nieznacznie zadrżała pod wpływem jego subtelnego dotyku. - Co ci się marzy? – spytała ledwo słyszalnie. Napięcie powoli sięgało zenitu. - Żona moja mi się marzy. Ich usta dzieliły już tylko milimetry. - To chyba musimy coś z tym zrobić – kusząco przygryzła dolną wargę. Ta gra zaszła już wystarczająco daleko. Nie wytrzymał tego napięcia, które się między nimi wytworzyło. Wpił się w jej rozchylone usta i zachłannie całował każdy ich milimetr. - To co zrobimy z tymi naszymi marzeniami? – spytał Marcin z błyskiem w oku. - Marzenia trzeba spełniać – odpowiedziała, a iskierki szczęścia tańczyły jej w oczach. Jednym sprawnym ruchem porwał ją w swoje ramiona. Oboje śmieli się przez całą drogę z łazienki do sypialni. W końcu położył ją na łóżku, a sam oparty na łokciach znalazł się tuż nad nią. - Kocham cię najbardziej na świecie – wyszeptał patrząc prosto w jej oczy. - Marcin, tak bardzo cię kocham - z niesamowitą czułością pogładziła jego rozgrzany policzek.  Ich usta ponownie się złączyły.

„Wszechświat którego my
częścią jesteśmy dziś
i w  morzach ulotnych dni
wyspa to ja i Ty.”

- Kochanie?

Leżała mocno wtulona w nagi, męski tors z podbródkiem opartym o jego ramię.

- Tak, Królewno?

Zaśmiała się pod nosem. Wprost uwielbiała kiedy tak do niej mówił. Oparła się na łokciu i po znalezieniu jak najkrótszej drogi do jego ust złożyła na nich czuły pocałunek.

- To mi chciałaś powiedzieć? – zachichotał.

 - Nie tylko.

 - No to co jeszcze?

 Palce ręki, która leżała pod kobietą i szczelnie ją obejmowała, zaczęły poruszać się po nagiej skórze jej całej ręki.

- Olek dzisiaj przez cały czas zajmował się Szymkiem – zaczęła.

- No i?

- No nic, po prostu fajnie razem wyglądali, prawda?

- Czy ty nie chcesz mnie czasem wymienić na mojego braciszka?

Uderzyła go w ramię.

- Nie błaznuj!

Oboje zaczęli się śmiać.

- A co sądzisz o Maćku?

- Fajny dzieciak z niego. Mądry, ale mało wygadany. No ale nie ma co się dziwić, dopiero co 11 lat skończył, a tyle już w życiu przeszedł. Szkoda mi chłopaka.

Po chwili ciszy przekręcił się na bok. Leżał teraz twarzą w twarz z ukochaną kobietą.

- A czemu ty tak mnie wypytujesz? – popatrzył prosto w jej oczy. – Kaśka, co ty znowu wymyśliłaś?

- Nic, zupełnie nic.

- To co jest? No przecież widzę – założył jej niesforny kosmyk włosów za ucho.

- Rozmawiałam z Magdą. Olek zmienił zdanie co do adopcji.

- To znaczy?

- Stwierdził, że mają na to jeszcze czas.

- A Magda ma inne zdanie na ten temat?

- Magda chciałaby stworzyć prawdziwy dom dla Maćka.

- Wiesz, że nikogo nie da się zmusić do tak poważnej decyzji i że nie można wszystkim wokół pomóc?

Skinęła głową.

- Spróbuję z Młodym porozmawiać, ale nie obiecuję, że coś uda mi się wskórać.

- Dziękuję – musnęła jego wargi.

- Królewno, ja mogę z nim porozmawiać, ale za niego decyzji nie podejmę. Nawet nie mam zamiaru przekonywać go do adopcji Maćka czy w ogóle do adopcji. On sam musi być na to gotowy i być tego pewny.

- Wiem, Kochanie – ponownie jej usta spoczęły na jego wargach.

Marcin przekręcił się na łóżku i już leżał na plecach.

- Chodź tu do mnie – wyciągnął do niej ramię, w które ona ochoczo się wtuliła.

Pocałował ją w sam czubek głowy, po czym powiedział:

- Moje marzenie spełnione to teraz czas na twoje, idziemy spać.

- Ehem – wymruczała.

Pocałowała jego nagą klatkę piersiową i przymknęła powieki.