Wind of change - część 33.

Liber feat. Mateusz Ziółko – 7 rzeczy

2 tygodnie później.

„Chodźmy dziś do mnie - tak, to męski świat:
uczuć pustkowie i ruchomy piach.”

Centrum handlowe.

Z racji tego, że było piątkowe popołudnie i piękna pogoda za oknem to większość ludzi, którzy godzinę czy też dwie wcześniej skończyli pracę, zaczęli wolny weekend zakupami.  Panie przemierzały sklepy z odzieżą, no i te z butami. Panowie zaś, z długimi listami zakupów, które otrzymali od swoich kobiet, maszerowali między regałami w sklepie spożywczym, błądząc przy tym niczym w labiryncie.

Stoisko ze świeżymi warzywami i owocami.

Tam, przy wózku stała niska brunetka. Rozglądała się na boki, wyraźnie kogoś wypatrywała. W jednej chwili stanął za nią wysoki, nieziemsko przystojny mężczyzna. Położył swoje dłonie na rączce od wózka, tym samym obejmując śliczną kobietę. Na jej twarzy od razu pojawił się uśmiech. Brunet o atletycznej budowie ciała przyłożył swoje wargi do kobiecej szyi i zaczął ją delikatnie muskać.

- Mmm – wymruczała kobieta.

Kiedy mężczyzna zauważył, że „usidlona” przez niego kobieta chce się odwrócić w jego stronę, umożliwił jej to minimalnie się od niej odsuwając.

Kiedy już stała przodem do niego pierwsze co zauważył to przeuroczy uśmiech na jej twarzy. Sam również obdarzył ją chyba najpiękniejszym ze swoich uśmiechów.

Po tej krótkiej wymianie zrobił krok w jej stronę i wpił w jej rozchylone wargi.

- Jaka ty jesteś piękna – powiedział, muskając palcami jej rozgrzany policzek.

Ledwo zauważalnie, ale jednak – zaczerwieniła się.

- Mam najpiękniejszą żonę na świecie – powiedział z przekonaniem.

Kilka minut później.

- Dzień dobry – powiedziała z uśmiechem kasjerka.

- Dzień dobry – odpowiedzieli chórem Chodakowscy.

Marcin przenosił zakupy z wózka na ladę, a Kasia pakowała nabite przez kasjerkę artykuły do specjalnej torby.

- Te truskawki już nie są nasze – powiedziała Chodakowska w stronę kobiety, która właśnie skanowała opakowanie czerwonych owoców.

- Ale jak to? – spytała zdezorientowana sprzedawczyni.

- Proszę to policzyć, to jest nasze – wtrącił Marcin.

- Nie – brunetka pokręciła głową.

- Tak – Chodakowski podszedł do swojej żony i powiedział coś cicho w jej stronę.

Kasia z impetem wstawiła siatkę z zakupami do wózka, po czym jak gdyby nigdy nic ruszyła w stronę wyjścia. Marcin odprowadził ją wzrokiem.

- Proszę to policzyć – powiedział z wymuszonym uśmiechem do kasjerki.

„A serce słabsze niż pięść
i łatwo złamać je, gdy zaufa.”

Muzyka w tle, cicho roznosząca się po samochodzie. A między dwójką ludzi tak gęsta atmosfera, że można by ją nożem kroić.

- Zatrzymaj samochód – powiedziała Kasia przez zaciśnięte z wściekłości zęby. – Zatrzymaj samochód! – powtórzyła głośniej.

Chodakowski jednym ruchem ręki włączył prawy kierunkowskaz i zjechał na pobocze. Gdy tylko koła zatrzymały się w miejscu brunetka wyszła z auta i trzasnęła za sobą drzwiami. Odeszła kawałek.

Marcin wziął głęboki oddech. Opuścił Jeep’a i podszedł do swojej żony.

- Co to miało być?! – krzyknęła Chodakowska i skrzyżowała sobie ręce na piersi.

- Kasiu – chciał złapać ją za ramiona, jednak odsunęła się od niego.

- Odpowiesz na moje pytanie? – spytała wyczekująco.

- To było w ogóle pytanie? – prychnął.

Kasia popatrzyła na niego spod byka.

- Kotku  – mimo protestów z jej strony w końcu położył swoje dłonie na jej ramionach. – Tłumaczyłem ci to już, prawda? – powiedział ze spokojem. – Iza kilka dni temu wyszła ze szpitala. Lekarz zabronił jej z domu wychodzić. Zadzwoniła do mnie i poprosiła o zakupy.

- O coś jeszcze cię poprosiła? – spytała ze złością w głosie.

- Kaśka, to jest opakowanie truskawek tylko.

- Dzisiaj opakowanie truskawek, a jutro co? Może poprosi cię, żebyś z nią zamieszkał – zadrwiła.

- Kaśka, przesadzasz. O co tobie tak w ogóle chodzi, co?! – podniósł głos.

Jego oczy napełniły się złością, a jej łzami.

- Mogłeś mnie chociaż uprzedzić – powiedziała z wyrzutem.

- Żebyś zrobiła scenę w sklepie czy może pod szkołą tańca? – zironizował.

Zdenerwowana kobieta wyswobodziła się z jego objęcia i odwróciła do niego plecami. Niewiele myśląc ruszyła przed siebie. Gdy zrobiła kilka kroków do przodu, usłyszała:

- Co ty wyprawiasz? Gdzie ty w ogóle idziesz teraz?

- Idę do domu – szła dalej.

- Kaśka! Kaśka do cholery! – krzyknął jeszcze za nią.

Gdy zniknęła gdzieś za rogiem wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem opon.

Kilka minut później.

Chodakowska cały czas szła przed siebie. Te kilometry, które pokonywała pozwoliły jej na uspokojenie się i wyciszenie. W pewnej chwili, bez większego powodu, zatrzymała się w miejscu. Sięgnęła do torebki po telefon. Znalazła w nim kontakt i zadzwoniła.

- Cześć Emilka. Wszystko w porządku? – powiedziała do słuchawki.

- …

- Mam prośbę. Mogłabyś zostać z Szymkiem trochę dłużej dzisiaj?

- …

- Super – uśmiech zaczął malować się na jej twarzy. – Ja za chwilę wpadnę jeszcze do domu to porozmawiamy.

- …

- Dziękuję ci. Pa!

Rozłączyła się.

Rozejrzała się na boki i wzięła głęboki oddech.

Kilkoma ruchami palca wskazującego weszła w spis połączeń i tam wyszukała kontakt, który kilkakrotnie próbował się do niej ostatnio dodzwonić, bez powodzenia jednak. Nacisnęła na niego, po czym przyłożyła sobie słuchawkę do ucha.

- Cześć, Kasia z tej strony…

„Nie, nie możesz wiedzieć więcej niż ja,
choć sam o sobie niewiele wiem.
Mam jeszcze kilka zalet i wad - 7 tajemnic!”

Mężczyzna stanął przed drzwiami, w które po chwili kilka razy zapukał. Niecałą minutę później drzwi się uchyliły i jego oczom ukazała się niska brunetka. Na jego widok uśmiech od razu wkradł się na jej bladą twarz.

- Jesteś już? – popatrzyła na niego maślanym wzrokiem. – Znaczy cześć. Wejdź Marcin – ręką wskazała mu wnętrze mieszkania.

- Cześć Izka – obdarzył ją wymuszonym uśmiechem.

Podszedł do niej, musnął jej policzek, po czym wszedł dalej.

- Truskawki mam dla ciebie i jeszcze kilka innych rzeczy – podniósł do góry pełną torbę zakupów.

- Super. Dziękuję ci bardzo – wzięła od niego reklamówkę i zaniosła ją do kuchni. – Napijesz się czegoś? – spytała z uśmiechem.

- Nie, ja tylko na chwilę.

Mina jej zrzedła. Zaczesała ręką włosy do tyłu i podeszła do stojącego w salonie Chodakowskiego.

- Marcin…

Ich spojrzenia się spotkały.

Jego wzrok. Te piękne, brązowe oczy.

Jego obecność. Był tak blisko, o krok.

Musiała. Musiała się do niego zbliżyć. Choć na chwilę. Choć na jeden krótki moment.

Chciała położyć swoją rękę na jego policzku, jednak Chodakowski odwrócił twarz w bok. Zrozumiała. Wycofała swoją dłoń. Po chwili odchrząknęła.

- Po prostu zrobiłeś mi zakupy, opiekujesz się mną, odwiedzasz mnie…

- Iza…

Lewińska poczuła, że grunt osuwa się spod jej stóp, dlatego postanowiła podejść Chodakowskiego z innej strony:

- Marcin, ja tylko chciałam się napić herbaty w twoim towarzystwie. Czy to naprawdę tak dużo? – smutek malował się w jej oczach.

- Z cytryną poproszę – powiedział z delikatnym uśmiechem.

Lewińska posłała mu promienny uśmiech i z satysfakcją wymalowaną na twarzy ruszyła do kuchni.

„Bo są takie dni,
o szczęście trzeba się bić.”

Kasia z mieszkania wyszła pewna siebie. Szybkim krokiem opuściła blok i wsiadła do taksówki. Jednak teraz, gdy stała przed restauracją, nie była już taka pewna, czy rzeczywiście dobrze robi. Była pełna obaw. Mnóstwo myśli kłębiło się w jej głowie.

Fakt – Marcin przeszedł dzisiaj samego siebie. Zdenerwował ją bardzo. I jeszcze ta Iza…

Ale z drugiej strony czy to jest powód, żeby iść z obcym facetem na kolację? Ale to przecież w ramach podziękowań za uratowanie życia. Zresztą Marcin ostatnio mnóstwo czasu spędza z Lewińską, więc w zasadzie dlaczego ona ma mieć jakiekolwiek wyrzuty sumienia? Iza, ciągle ta Iza…

Ile ona to jeszcze wytrzyma?

Pchnęła drzwi i weszła do środka. Od progu podszedł do niej jakiś mężczyzna, ubrany w czarny, dobrze skrojony garnitur. Spytał o rezerwację i pomógł jej zdjąć płaszcz. Następnie wskazał stolik, przy którym już siedział Łukasz.

- Dobry wieczór – przywitała się.

- Cześć Kasiu – uśmiechnął się do niej uroczo.

Wpatrywał się w nią dłuższą chwilę, a uśmiech  nie zszedł z jego twarzy ani na sekundę. Chodakowska poczuła się nieco skrępowana, dlatego spuściła głowę.

- Po pierwsze to chciałem ci powiedzieć, że pięknie wyglądasz.

Chwycił jej prawą dłoń w swoje ręce i podniósł ją do twarzy.

- A po drugie? – spytała z rumieńcem na policzkach.

- A po drugie to cieszę się, że zadzwoniłaś i że zjemy razem kolację – złożył pocałunek na jej ciepłej dłoni.

„[…] nagle wyszłaś nie mówiąc nic.”

Wysoki brunet wszedł do mieszkania ze spuszczoną głową. Odwiesił kurtkę na wieszaku w przedpokoju, głośno przełknął ślinę i odwrócił się w stronę salonu. Nie było nikogo. W kuchni też nie. W tej chwili z pokoju dziecięcego wyszła niezbyt wysoka blondynka.

- Oo, Marcin, jesteś już – powiedziała na jego widok.

- A ty jesteś jeszcze? – spytał zdziwiony.

- No tak. Kasia poprosiła mnie, żebym została z Szymkiem do twojego powrotu – oznajmiła.

- To Kaśki nie ma w domu?

- Nie. Wyszła jakąś godzinę temu.

- Jak to wyszła? Ejj, ejj. Powoli.

Doprowadził Emilkę do kanapy, na której blondynka usiadła.

- Od początku. Gdzie jest Kaśka?

- Nie wiem – wzruszyła ramionami.

- Emilka, skup się.

- Kasia zadzwoniła do mnie i spytała, czy mam dzisiaj czas i czy mogę zostać dłużej z Szymkiem. Zgodziłam się. Po chwili przyszła do mieszkania i powiedziała, że mam poczekać na ciebie, więc zajęłam się Szymkiem. A Kasia w tym czasie przebrała się i wyszła – powiedziała po kolei. – Dobra, Marcin, czy ja już mogę iść? – spytała zniecierpliwiona tym „przesłuchaniem”.

- Jasne – odpowiedział już duchem nieobecny.

„Znikamy dziś,
czasem nie mam nas aż do jutra,
z prawdy do kłamstw…”

Siedział na pufie w salonie kompletnie bez ruchu. Spuszczoną głowę ukrytą miał w dłoniach.

W jednej chwili usłyszał odgłos przekręcanego w zamku klucza. Usiadł prosto, opierając się łokciami o uda. Po niecałej minucie, która dla niego była wiecznością, drzwi do domu w końcu się otworzyły. Próg mieszkania przekroczyła piękna kobieta.

Czarne włosy, zazwyczaj rozpuszczone, teraz miała upięte.

Ubrana była w szary, jesienny płaszczyk, który idealnie leżał na jej smukłej figurze.

Na stopach miała beżowe szpilki na wysokim obcasie.

Odwiesiła torebkę na wieszaku, po czym zdjęła wierzchnią narzutę.

Oczom Marcina ukazała się krótka, bardzo dopasowana, krwisto-czerwona sukienka.

Przełknął ślinę.

- Cześć – wydusił z siebie na powitanie.

- Cześć – odpowiedziała, pozbywając się butów.

- Gdzie byłaś?

- A ty chyba jesteś ostatnią osobą, która mogłaby mnie o to pytać – obdarzyła go cynicznym uśmieszkiem.

Podszedł do niej.

- Mężem twoim jestem. Mam prawo…

Zaśmiała się.

- To takie zabawne jest? – spytał już lekko podenerwowany jej zachowaniem.

- Tak – przyznała i zaczęła bawić się suwakiem jego bluzy. – Bo jeżeli, jak dobrze sam zauważyłeś, jesteś moim mężem i masz pewne prawa, to również masz pewne obowiązki, Kochanie – ironicznie wypowiedziała ostatnie słowo.

Po mieszkaniu rozległ się płacz dziecka. Kasia ruszyła w stronę źródła dźwięku.

- Aha – zatrzymała się w progu dziecięcego pokoiku. – Śpisz dzisiaj na kanapie.

Po tych słowach zniknęła za drzwiami prowadzącymi do pokoju Szymka.