Wind of change - część 9.

Jestem ja i moje opowiadanie :) !

Kiedy coś nowego to nie mam pojęcia. I nie chcę nic obiecywać...

PS Drogie Czytelniczki i Czytelnicy (jeżeli tacy w ogóle są :P)! 

W związku z tym, iż od jakiegoś czasu odnoszę wrażenie, że mój blog jest jedynym, na którym (w miarę systematycznie) pojawiają się opowiadania o KaMi, mam do Was apel. Może ktoś czuje się na siłach i powiększy to grono aktywnych piszących? Albo może są jakieś inne blogi, a ja o nich niestety nic nie wiem... To może któraś dobra duszyczka mnie oświeci? ;)

Pomyślcie, co? Bo w przerwie pisania miło by było też coś przeczytać. 

W razie czego służę pomocą i radą.

Zapraszam do prywatnej korespondencji, nie gryzę. :P

Tymczasem zapraszam na 9-tą część Wind of change :-) !

Pozdrawiam, Kasiek :-* !

***

OneRepublic – Something I need

„And I had the week that came from hell
and yes, I know, that you could tell.
But you’re like the net under the ledge;
when I go flying off the edge,

you go flying off as well.”

„- Trzy dni - rzekła - Cóż to jest?
- Trzy dni - powtórzył. Uśmiechnął się. - Mój Boże, trzy dni.
Wyobrażenia nie masz, ile się może pozmieniać przez trzy dni. To strasznie długo.
- Cóż to jest trzy dni wobec całego życia?
- Wiele. Czasem wszystko można stracić przez trzy dni.”

Marek Hłasko „Ósmy dzień tygodnia

Trzy dni… Cóż to jest trzy dni? Marcin właśnie doskonale to wiedział.

Dokładnie dzisiaj mijał już trzeci dzień, od kiedy, na prośbę ukochanej, zawiózł ją i ich synka do Grabiny.

Na brak zajęć w tym czasie jednak nie mógł narzekać… Podgonił trochę robotę na budowie, zajął się sprawami papierkowymi dotyczącymi ewentualnych nowych zleceń. I tak mijały mu całe dni.

A wieczorami też się raczej nie nudził… Niezapowiedziana wizyta Wojtka, przypadkowe spotkanie z Janką.

Dużo pracy i nici z braku towarzystwa…

Jednak przepełniony grafik  nie pozwolił mu na niemyślenie.

Myślał. Cały czas. Chyba w każdej minucie, w której ich nie widział, myśli krążyły wokół jego małej rodziny chociaż przez chwilę.

I tęsknił. Cholernie tęsknił. Tak bardzo mu ich brakowało.

Jeszcze kilka lat temu nawet by nie pomyślał, że może mu tak na kimś zależeć. Że może mu tak kogoś brakować. Że może tak tęsknić. A dzisiaj… Dzisiaj sobie nie wyobrażał życia bez nich. Życia… Kolejnego wieczoru bez Kaśki i Szymka sobie nawet nie wyobrażał.

Na szczęście nie musiał nad tym myśleć. Dzisiaj w końcu znowu ich zobaczy. Mocno przytuli do siebie swojego pierworodnego syna i zatraci się w ustach ukochanej kobiety. Niesamowita radość rozpierała go od środka już od samego rana.

Wstał rześki jak skowronek.

Z domu wyszedł uśmiechnięty od ucha do ucha.

W pracy uwinął się ze wszystkim w ekspresowym tempie.

I właśnie był na zakupach w jednym z warszawskich centrów handlowych.

Brak kobiety w domu przez zaledwie kilka dni, a lodówka już świeciła pustkami. Ponadto wpadł na pomysł, żeby kupić jakąś maskotkę dla Młodego. W końcu nie widział chłopaka tyle czasu… Jako najlepszy tatuś chciał wynagrodzić dziecku ten brak obecności. Owszem, wyjazd to przecież nie była inicjatywa Chodakowskiego, jednak uwielbiał rozpieszczać swojego jedynaka i robił to zawsze, kiedy była ku temu choć najmniejsza okazja.

Bardzo się dzisiaj spieszył, dlatego zakupy nie zajęły mu dużo czasu. Już kierował się w stronę wyjścia, gdy jego wzrok przykuła jedna ze sklepowych wystaw. Przystanął w miejscu, by po chwili zawahania jednak do niej podejść.

Nic nadzwyczajnego. Biżuteria. Naszyjniki i wisiorki. Dalej kolczyki i bransoletki. Aż w końcu ostatnia gablota. Pierścionki. Stał tak, wpatrując się w nie przez dłuższy moment.

Po pewnym czasie w jego oczach pojawił się błysk…

Już wiedział, co powinien zrobić.

„You've got something I need
in this world full of people there’s one killing me.
And if we only die once I wanna die with you.”

Siedziała na ławce przed domem Mostowiaków. Siedziała i myślała.

Czas spędzony w Grabinie bardzo dobrze jej zrobił.

Odpoczęła. Odcięła się od codzienności. Zebrała się w sobie i ukoiła wewnętrzny ból, który towarzyszył jej od tamtego feralnego wieczoru.

Ukoiła, naprawdę? A jeżeli tylko przytłumiła…

Marcin przyjedzie po nią i ich synka dzisiaj. DZISIAJ.

Czy jest gotowa na te spotkanie?

Tak naprawdę to do tej pory nie wiedziała, co powinna zrobić.

Znaczy wiedziała. Rozmowa, a co za tym idzie szczerość, jest najlepszym rozwiązaniem każdej sytuacji.

Tak. W teorii to wiedziała. Ale w praktyce?

Bała się. Naprawdę się bała tej rozmowy. Nie wiedziała, jak Marcin zareaguje na to, co ona chciałaby mu powiedzieć. Nie mogła być pewna jego reakcji.

Przecież z Marcinem nie można być niczego tak do końca pewnym. Taki typ…

Coraz więcej myśli kłębiło się w jej głowie.

No ale coś zrobić przecież musiała.

Nie może siedzieć dłużej na głowie Mostowiakom, tylko dlatego, że nie umie szczerze porozmawiać z własnym facetem…

Na podwórko wjechał czarny Jeep, z którego po chwili wyszedł Chodakowski.

- No cześć Królewno – podszedł do niej i wziął ją w swoje ramiona. – Tęskniłem Skarbie – pocałował ją czule.

- Cześć – uśmiechnęła się do niego nikle.

- Co jest? – spytał, patrząc na jej minę.

- Nie wyspałam się – teatralnie ziewnęła.

- Kocie, w Grabinie się nie wyspałaś? – złożył delikatny pocałunek na jej czole.

- Mały trochę marudził w nocy – uciekła gdzieś wzrokiem. – A to co? – spojrzała na misia, którego dzierżył w dłoniach.

- Prezent dla naszego syna. Się stęskniłem za gówniarzem – uśmiechnął się tak, że jego oczy aż zabłyszczały z radości. – To gdzie ten nasz pierworodny?

- W pokoju na górze.

- To idę – podszedł do schodów. – Idziesz ze mną? – wyciągnął do niej rękę.

- Zaraz przyjdę – spojrzała na niego przelotnie.

Chodakowski z uśmiechem na twarzy tylko wzruszył ramionami i zaraz zniknął za drzwiami wejściowymi.

A ona bezsilnie opadła na ławkę. Podciągnęła nogi pod brodę i schowała twarz w dłoniach. Wyglądała na nieco zagubioną…

Kiedy podszedł do niej, wziął ją w objęcia, a później pocałował…

Poczuła takie ukłucie w środku. Przytłumiony ból?

Na pewno cały czas gdzieś tam był, ale nie to było teraz najważniejsze.

Kiedy podszedł do niej, wziął ją w objęcia, a później pocałował…

Dotarło do niej, jak bardzo za nim tęskniła. Jak bardzo jej go brakowało w tych ostatnich dniach.

Kiedy go nie było, to tego tak nie odczuwała. Tkwiła gdzieś w swoich myślach o tym, co się ostatnio stało. A to wszystko przyćmiło jej tęsknotę.

Boże, jak ona go kochała. Mimo wszystko.

A może właśnie pomimo wszystko…

Przecież właśnie na tym polega miłość.

„Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko. Kocha się za nic.”

Ks. Jan Twardowski

Chodakowski poszedł przed momentem do ich syna. A ona nadal siedziała na ławce przed domem Mostowiaków.

Marcin i Szymek. Szymek i Marcin.

Przecież oni byli jej całym światem. Dwóch mężczyzn jej życia.

Jak mogła tak po prostu o tym zapomnieć?

I to tylko dlatego, że na jej palcu nie było złotego pierścionka? Bo niespodziewane zaręczyny Olka i Magdy doprowadziły do tego, że poczuła się w pewien sposób upokorzona?

Pierścionek nie jest najważniejszy.

Kiedy podszedł do niej, wziął ją w objęcia, a później pocałował…

Poczuła się kochana i wiedziała, że kocha.

Poczuła się szczęśliwa i spełniona.

Poczuła się pewnie i bezpiecznie.

Chyba to jest właśnie najważniejsze.

Jak mogła tak po prostu o tym zapomnieć?

„Honey don’t you be afraid,
if we got nothing, we got us.”

Wszedł po schodach na górę, po czym cicho otworzył drzwi. Przekroczył próg i od razu podszedł do drewnianego łóżeczka. Stanął nad nim i koło główki dziecka, które w nim leżało, postawił maskotkę. Mały momentalnie otworzył oczy.

- Cześć chłopaku – wziął go na ręce. – Stęskniłeś się za tatą? – cmoknął go w czoło. – Bo tatuś to wariował bez was - przytulił swoją twarz do jego. – Zobacz, co ci ojciec kupił – sięgnął do łóżeczka po pluszowego misia.

Maluch od razu wyciągnął po niego ręce, a pluszak, oczywiście za sprawą Chodakowskiego, zaczął „zaczepiać” małego człowieka. No Szymek nie posiadał się z radości. Po dłuższej chwili takiej zabawy Marcin z powrotem wrzucił miśka do łóżeczka.

– Dobra, to jak. Tęskniłeś za tatą? – mężczyzna z uśmiechem na twarzy podniósł dziecko do góry.

W odpowiedzi Młody zaczął wesoło wymachiwać rękami i nogami. Chodakowski przybliżył syna do siebie, a ten  uroczo zakrył szeroki uśmiech swoimi mały rączkami.

- Cwaniaczku mały – pocałował go w czoło i przytulił do siebie mocno. – Posłuchaj – momentalnie spoważniał. - Nigdy więcej was już nigdzie nie wypuszczę samych. Zrozumiano? – delikatnie pogłaskał syna po głowie.

Cudowny obrazek. Ojciec i syn. Brakowało tylko mamy… No nie do końca brakowało, bo Kasia już od pewnego czasu wpatrywała się w swoich mężczyzn, stojąc w progu drzwi.

Odkąd ich tylko ujrzała, ich razem, uśmiech nie schodził jej z twarzy. A po ostatnich słowach ukochanego towarzyszące jej szczęście i wzruszenie znalazły w końcu ujście w postaci łez, spływających teraz po jej policzkach.

„I know, that we’re not the same,
but I'm so damn glad, that we made it to this time now.”

- Marcinku, siadaj – poleciła Mostowiakowa, gdy zauważyła Chodakowskiego w progu kuchni.

Mężczyzna uśmiechnął się do niej i zajął jedno z krzeseł przy stole.

- Zjesz coś? Mam pierogi, twoje ulubione – podeszła do kuchenki gazowej.

- Dziękuję, ale…

- Po co ja się w ogóle pytam. Podziękujesz jak zjesz – postawiła pełny talerz tuż przed nim.

Kilka minut później.

- Ale się najadłem. Bardzo dziękuję, były pyszne.

- Cieszę się, że ci smakowały. Zapakuję wam to sobie weźmiecie do Warszawy.

- Nie trzeba, babciu.

- Marcinku, ja o wszystkie swoje wnuki dbam tak samo – pogładziła jego dłoń.

- Babciu, no jeżeli tak stawiasz sprawę to dziękuję, w imieniu swoim i Kasi – powiedział z wdzięcznością.

- Nie ma za co. Dla mnie to sama przyjemność.

- I dziękuję jeszcze za opiekę nad tą małą rodzinką moją.

- Marcinku, przepraszam, że spytam, ale czy między tobą i Kasią wszystko dobrze się układa? – spytała delikatnie.

- Chyba nigdy nie było lepiej. Znaczy zdarzają się nam kłótnie czasami, ale wszystko jest pod kontrolą. - Bardzo się cieszę. Zawsze szczerze wam kibicowałam, moje dzieci.

Obdarzył ją ciepłym uśmiechem.

- Babciu, czy ja mogę mieć prośbę do ciebie?

„If we only live once, I wanna live with you!”

Szli polną drogą już od kilku minut. Szli bez słowa, ale złączeni w mocnym uścisku rąk. Wszechogarniającą ciszę przerwała w końcu Kasia:

- Marcin, co ty kombinujesz? – stanęła w miejscu.

- Kochanie, ufasz mi? – podniósł jej podbródek.

Ich spojrzenia nareszcie się spotkały. Patrzyli tak sobie głęboko w oczy przez dłuższą chwilę.

- Ufam – odpowiedziała z przekonaniem.

Uśmiechnął się i złożył pocałunek na jej rozchylonych wargach.

- Idziemy dalej – pociągnął ją za sobą.

- Wiesz, Szymek wczoraj powiedział swoje pierwsze słowo – powiedziała dumnie mama.

- Serio? Jakie?

- Brzmiało to mniej więcej tak: agghhh – zacytowała syna.

- Rozwija się nam Młody. Tylko mam nadzieję, że pierwsze „tato” powie jednak przy swoim staruszku – uśmiechnął się do niej czarująco.

- Na pewno. Zaraz po „mamo”, Kochanie.

Włożyła rękę pod jego kurtkę i pogładziła jego nagi kark.

Kilka minut później.

- Jesteśmy na miejscu – powiedział, gdy stanęli na środku „jakiejś” polany.

Rozejrzała się wkoło. Doskonale znała to miejsce. Duży, wolny teren, otoczony z każdej strony drzewami.

Było ciemno, późny wieczór. Na szczęście gdzieś dalej, tuż przy drodze, paliły się latarnie, które dawały im trochę światła.

- Chodź – szarpnął ją za dłoń i poprowadził dalej.

- Marcin, kazałeś zostać babci z Szymkiem tylko dlatego,  że ci się na jakieś spacerki zebrało. Kochanie – pokręciła z politowaniem głową.

- Kaśka, przestań gadać.

W końcu przystanęli. Mularczyk zaczęła się rozglądać, jakby czegoś szukała.

Drzewko! Drzewko, które Marcin zasadził ponad pół roku temu. Dokładnie obok niego teraz stali.

Kasia spojrzała pytająco na Marcina.

- Kasiu, bo… - nie wiedział, jak ma zacząć.

- O nie, Marcin. Tylko mi nie mów, że nici z naszego domku na wsi. Marcin! – skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.

- Kaśka, do cholery. Oświadczyć się tobie chciałem.

- Marcin… - chciała coś powiedzieć, jednak dotarły do niej słowa, które właśnie wypowiedział. – Słucham? – spytała zaskoczona.

- Znaczy oddać pierścionek – zaczął grzebać po kieszeniach płaszcza i po chwili ich oczom ukazał się okrąg wykonany z żółtego złota, wykończony brylantami. – Chciałem jakoś romantycznie, stąd ta działka i to drzewko nasze. No ale jak zawsze dostałem z buta – głośno westchnął. – Powiesz coś?

Cały czas wpatrywała się w niego oszołomiona.

Tak długo czekała na ten moment. Tak bardzo tego pragnęła.

A teraz, kiedy ta chwila nareszcie nadeszła, była w takim szoku, że nie wiedziała, co ma zrobić.

- Rękę mi chociaż daj – zaśmiał się, widząc jej zaskoczoną minę.

Posłusznie zrobiła to, o co ją poprosił. A on włożył pierścionek na odpowiedni palec, po czym pocałował jej dłoń. Mularczyk podniosła rękę do góry i dotknęła ową błyskotkę, która przed chwilą znalazła się na jej palcu.

- Kocham cię najbardziej na świecie. A to – wskazał na pierścionek – ma ci o tym przypominać, kiedy zwątpisz we mnie i w moje uczucia.

Popatrzyła na niego ze łzami w oczach.

- Nie patrz tak na mnie, Królewno – zaśmiał się. – Już taki ze mnie romantyczny chłopak – uśmiechnął się do niej cwaniacko.

- Marcin, tak bardzo cię kocham – przyciągnęła go do siebie i wpiła w jego usta. - Mój romantyczny chłopak – obdarzyła go szerokim uśmiechem.

- Narzeczony, kochanie. Narzeczony – powtórzył głośno i wyraźnie.

Kasia zaśmiała się i wtuliła w ukochanego.

- Zawsze byłaś i będziesz tylko ty – powiedział subtelnym tonem głosu, a później pocałował ją w czoło.