Wind of change - część 12.

Video – Wszystko jedno

 „Wiem, że dzisiaj tańczysz tylko ze mną.”

- Rodzinko, wróciłem! – zakomunikował mężczyzna już od samego progu.

- No jesteś nareszcie – kobieta z dzieckiem na rękach podeszła do niego.

- Cześć Królewno – musnął jej usta. – Cześć Chłopaku – pocałował syna w czoło. – Jak tam? – spytał, odwieszając marynarkę na wieszak.

- W porządku. Zrobiliśmy tatusiowi obiad, nie Szymek? –jednym zwinnym ruchem odwróciła chłopca trzymanego w swoich rękach plecami do siebie.

- Super, bo głodny jestem jak wilk.

Minął ukochaną, przelotnie całując ją w czoło. Poluźnił krawat, który następnie zdjął i rzucił gdzieś na kanapę.

- Jemy i jedziemy – powiedziała kobieta, po włożeniu syna do wózka.

- Zaraz, zaraz... Jedziemy? – spytał wyraźnie zaskoczony.

- No tak – spojrzała na jego minę. – Zapomniałeś? … Marcin!

Mężczyzna podrapał się nerwowo po karku.

- Mieliśmy na Deszczową jechać, no tak. Kaśka, przepraszam, ale…

- Obiecałeś mi – założyła ręce na klatce piersiowej, robiąc przy tym naburmuszoną minę.

Podszedł do niej i objął ją w pasie. Ona od razu odwróciła od niego wzrok.

- Kasiu, miałem taki sajgon w robocie, że z głowy mi to zupełnie wyleciało.

Kobieta nadal stała z założonymi rękami i nie patrzyła na swojego mężczyznę. Marcin podniósł jej podbródek i ich spojrzenia w końcu się spotkały.

- Kocie, przepraszam, ale jeszcze wziąłem trochę papierkowej roboty do domu. Przepraszam – oparł swoje czoło o jej.

- Dobrze, ale ja i Szymek pojedziemy dzisiaj do dziadków – powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Jasna sprawa, Królewno.

Na obu twarzach zaczęły malować się szerokie uśmiechy.

„Słońce patrzy w dół zazdrosne.

I wszystko jasne, i takie proste.”

Chodakowski wyjął chłopca z wózka i włożył go do fotelika, który był ulokowany na przednim siedzeniu Jeep’a, przeznaczonym dla pasażera. Przypiął fotelik dokładnie pasem bezpieczeństwa i po pocałowaniu syna w czółko, zamknął drzwi auta. Następnie zajął się wózkiem. Złożył go, a później spakował do bagażnika. Po wykonaniu tych wszystkich czynności w końcu mógł się zatrzymać przed ukochaną, stojącą i do tej pory wpatrującą się w niego i jego poczynania. Wyjął z kieszeni spodni kluczyki, które przytrzymał jednak w ręku.

- Kasiu…

- Tak, Marcin. Będę jechała ostrożnie – zapewniła z uśmiechem i wyciągnęła pustą dłoń przed siebie.

- Nie o to mi akurat chodziło – podszedł do niej bliżej. – A może tak – resztę wyszeptał jej już do ucha.

Mularczyk błogo się uśmiechnęła. Na jej twarzy wylał się dość mocny rumieniec, a nogi zrobiły jej się niczym z waty.

Cały czas tak na nią działał. A co najgorsze ona wcale nie umiała nad tym zapanować.

A może wcale to nie było takie najgorsze…

Usta Chodakowskiego zaczęły pieścić jej nagi kark. Cicho zamruczała.

- Marcin – odwróciła twarz w stronę samochodu, w którym czekał na nią Szymek. – Marcin! – nieco podniosła głos i zrobiła krok w tył.

-Nie zostaniesz ze mną? – spytał z miną zbitego psa.

- A może to ty pojedziesz z nami? – spytała, drocząc się z nim.

- Wiesz, że nie mogę – przyciągnął ją do siebie i zamknął w mocnym objęciu. – Ale za to ty możesz… - nachylił swoją twarz tuż nad jej.

- Nie, nie mogę.

Cmoknęła go w usta, wyswobodziła z jego objęcia i obeszła samochód.

- Kluczyki! – pokazał jej pęk, który nadal dzierżył w swoich dłoniach.

- No tak – wróciła do niego. – Co ty ze mną robisz, co? – spojrzała mu prosto w oczy.

- Same najlepsze rzeczy, Kochanie – zachłannie wpił się w jej usta.

- To na pewno – pogładziła go po policzku. – Pa!

Ponownie obeszła samochód, do którego w końcu wsiadła. Zapięła pasy i przekręciła kluczyk w stacyjce. W tej samej chwili usłyszała pukanie w okno od swojej strony. Z uśmiechem otworzyła je.

- Zapomniałbym: jedź ostrożnie – Marcin uśmiechnął się do niej uroczo.

- Jasne – zaśmiała się.

„Chmury płyną gdzieś za oknem.

Choć na chwilę złapmy oddech.”

Para seniorów siedziała na kanapie w salonie. Między ich ciałami była pewna przestrzeń, na której leżały ich dłonie, złączone w mocnym uścisku. Wyrazy ich twarzy były bardzo poważne, wręcz niespokojne, a może nawet smutne...

Te chwile zadumy przerwał im dźwięk dzwonka do drzwi.

- Otworzę.

Barbara powoli wstała ze swojego miejsca i ruszyła do drzwi, które później otworzyła.

- Kasieńka nasza kochana z Szymusiem – powiedziała szczerze uradowana – Lucuś, mamy gości – odwróciła się do męża.

- Dzień dobry. Przyjechaliśmy odwiedzić dziadków, prawda Szymek?

Obie kobiety spojrzały do wózka. Mały chłopiec bacznie obserwował uśmiechnięte twarze. Po chwili do kobiet dołączył Lucjan.

- Cześć Brzdącu. Pamiętasz jeszcze starego dziadka? – lekko uszczypnął go w małą rękę.

Mały człowiek zaczął się śmiać, po czym włożył sobie kilka palców do buzi.

- Cześć Kasieńko – przywitał się z młodą mamą.

- Dzień dobry dziadku – przytuliła starszego człowieka.

Kilkanaście minut później.

- Śpi jak suseł – powiedziała Kasia, siadając przy stoliku.

- Kochanie, jesteś pewna, że nie chcesz go zanieść do pokoju obok? – spytała seniorka, patrząc na wózek, w którym leżał Szymek, a który stał przy drzwiach prowadzących na taras.

- Nie ma takiej potrzeby. Staramy się wychowywać Małego tak, żeby spał w normalnych warunkach. Czyli raczej nie przyciszamy tonu mówienia i nie chodzimy po domu na paluszkach, żeby się tylko nie obudził – upiła łyk kawy z filiżanki stojącej tuż przed nią.

- Mądrze – stwierdził starszy mężczyzna.

- Kasiu, a gdzie macie Marcinka?

- Został w domu, bo miał jeszcze trochę pracy na dzisiaj.

- To koniecznie musisz go od nas pozdrowić.

- Oczywiście.

- A co u was? Jak wam się układa w narzeczeństwie?

- Nie chcę zapeszyć, ale jest naprawdę cudownie – błogi uśmiech wkradł się na jej twarz. - Marcin z każdym dniem jest coraz bardziej odpowiedzialny. Za mnie, za Szymka. Co prawda to jest Marcin i nosi go cały czas. Ja widzę to po nim. Ale naprawdę się stara. Jest opiekuńczy wobec mnie. Z dnia na dzień staje się coraz lepszym ojcem dla Szymka. No Młody to go po prostu uwielbia. A ja codziennie od nowa się w nim zakochuje. Babciu, jestem szczęśliwa jak nigdy dotąd – zapewniła szczerze.

- Kochanie, ale to po tobie widać. Zresztą po Szymonku też, że wychowuje się w szczęśliwej i kochającej rodzinie. I że jest oczkiem w głowie swoich rodziców – przyjaźnie zaśmiała się seniorka.

Kasia odpowiedziała jej na to uroczym uśmiechem.

- Babciu, dziadku, a jak wy się czujecie? – młoda mama usiadła na kanapie obok starszego małżeństwa.

- Nami staruszkami to już się nie ma co przejmować – odpowiedział pół-żartem, pół-serio Lucjan.

- Dziadku nawet tak nie mów – od razu skarciła go Mularczyk. – Jeżeli czegokolwiek byście potrzebowali to pamiętajcie, że macie mnie i Marcina. No i oczywiście jeszcze tego małego szkraba – wskazała głową Szymka, który nadal smacznie spał sobie w wózku. – Pamiętajcie, że bardzo was wszyscy kochamy – jedną ręką ścisnęła dłoń Barbary, a drugą, siedzącego obok seniorki, Lucjana.

„Słowa milczą jak najgłośniej.”

Odkąd wszedł na górę, zamknął się w mieszkaniu, zrobił sobie mocną kawę i usiadł wygodnie na kanapie ze stosem dokumentów w ręku. Pracował nad nimi już od dobrej godziny, gdy ciężki obowiązek przerwał mu dźwięk jego telefonu, świadczący o przychodzącym połączeniu. Zerknął na wyświetlacz, po czym nerwowo podrapał się po karku. W końcu nacisnął zieloną słuchawkę.

- Cześć Iza!

- Cześć Marcin. Co u ciebie? – spytała lekko podenerwowana.

- W porządku. Pracuję trochę.

- To może ja nie będę przeszkadzać i zadzwonię kiedy indziej…

- Przestań. Co jest?

- Pamiętasz jak ostatnio mówiłeś mi o kursie samoobrony i tym twoim klubie sportowym… Mógłbyś mi podać do nich jakiś namiar?

- Potrzebujesz pomocy? – wyraźnie się zaniepokoił.

- Nie. Po prostu… - zawahała się.

- Masz chwilę teraz?

- Tak, znaczy…

- Za 20 minut w tym parku, co ostatnio się spotkaliśmy. Wyrobisz się?

- Marcin…

- Wyrobisz się? – ponowił pytanie.

- Tak.

- Okej, to się widzimy. Tylko w coś sportowego się ubierz. Czołem!

Rzucił słuchawkę na kanapę i popatrzył na pracę, która była jeszcze przed nim... Wzruszył tylko ramionami i poszedł do sypialni.

„A Ty: przez ulicę, znów nieostrożnie,

biegniesz do mnie tu, do mnie.”

Park. Gdzieś na uboczu, na zielonej trawie, stała dwójka dorosłych ludzi. Kobieta i mężczyzna. Oboje ubrani na sportowo. Stojący naprzeciwko, w niewielkiej odległości od siebie, z uśmiechami na twarzach.

- Ty się nie śmiej tylko się broń. Bo ci krzywdę zaraz zrobię – zagroził Chodakowski.

- Jakoś się ciebie nie boję – zaśmiała się.

- Tak?

W odpowiedzi tylko przytaknęła głową. Podszedł do niej, złapał ją w pasie i przysunął do siebie w taki sposób, że właśnie stała oparta o niego plecami. Lewińska śmiała się coraz głośniej. W pewnym momencie odwróciła swoją twarz do jego. Ich spojrzenia się spotkały.

- Marcin – momentalnie spoważniała - wiesz, że jeśli się komuś ratuje życie... to w pewnym sensie to życie tak trochę do niego należy.

Wypuścił ją z objęć, a ona całkowicie odwróciła się w jego stronę. Mężczyzna uciekł gdzieś wzrokiem.

- Kiedyś – podrapał się po karku - konsekwencje takiej deklaracji mogłyby być dla ciebie… – zawahał się.

- No jakie? – na jej twarzy zaczął się malować chytry uśmieszek.

- Lepiej trzymaj się ode mnie z daleka – zatrzymał swój wzrok na niej.

Powiedział to na tyle poważnie, że zapadła między nimi niezręczna cisza. Patrzyli sobie bardzo uważnie prosto w oczy. Po chwili jednak Marcin zaczął się śmiać.

- Żartowałem. Na trochę innym etapie życia już jestem – powiedział dumnie, uśmiechając się do niej czarująco.

Po tych słowach minął kobietę z podbitym okiem i ruszył przed siebie.

- Trzymaj się ode mnie z daleka… - powtórzyła Iza, dalej stojąc w tym samym miejscu. – Pytanie tylko, czy chcę…

- Idziesz? – odwrócił się do niej, po czym włożył ręce do kieszeni spodni.

- Jasne – bez chwili zawahania podbiegła do niego. *


* - dialog częściowo zaczerpnięty z 1164 odcinka serialu M jak miłość