Wind of change - część 16.

Krótko, zwięźle i na temat! Wszystko ma swoją przyczynę. Wszystko jest w jakimś celu... I wszystko wyjaśni się już w następnej części. :-D

***

Liber & Natalia Szroeder - Teraz Ty

„To Twój dzień, to wielki dzień.
Wszystko teraz pójdzie, ułoży się.”

Mężczyzna wyłączył gaz spod czajnika, który właśnie zaczął gwiżdżeć. Zalał sobie kawę i po chwili rozkoszował się już smakiem małej czarnej. Przeglądał wczorajszą gazetę, gdy po mieszkaniu zaczął się roznosić głośny płacz dziecka. Niewiele myśląc, ruszył do jednego z pokoi.

- Cześć Chłopaku – wyjął syna z łóżeczka i musnął go w czoło. – Jak się spało?

Mały człowiek, za sprawą bliskości i głosu ojca, uspokoił się. Momentalnie, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

- Mam jeszcze chwilę to trochę sobie posiedzimy.

Marcin rozsiadł się, z Szymkiem na rękach, na kanapie w salonie.

- Posiedzimy trochę – trzymał go przodem do siebie w pewnej odległości. – Posiedzimy – przybliżył syna do siebie i cmoknął go w czoło.

Dziecko zaczęło się śmiać i mówić coś „po swojemu”.

- Pogadać chcesz z ojcem – złapał go mocniej i delikatnie zaczął nim obracać na lewo i prawo. – Pogadać chcesz.

Chłopiec śmiał się już w niebogłosy.

- Panowie, a co wy tutaj robicie? – w drzwiach sypialni stanęła uśmiechnięta Kasia.

- Próbujemy się sobą jakoś zająć, żeby mama mogła sobie jeszcze chociaż chwilę odpocząć – uśmiechnął się do niej uroczo.

- W takim razie dziękuję Chłopaki.

Podeszła do nich. Na początku pocałowała syna w czubek głowy, a potem czule musnęła ukochanego.

„A wierzyć zacznij i z tą wiarą wróć do gry.
Twoje wielkie zmiany są możliwe, wciśnij tylko start!”

- Moglibyśmy jutro przyjechać?

- …

- To super – powiedział rozentuzjazmowany.

- …

- Nie, Kasia jeszcze nic nie wie. I się nie dowie.

-…

- To ma być taka mała… - zaśmiał się – powiedzmy, że mała, ale na pewno niespodzianka. Taki mam przynajmniej plan. Zachować to w tajemnicy aż do jutra.

- …

- Dokładnie. Też tak myślę – szczery uśmiech malował się na jego twarzy.

- …

- Aha. Dobrze, nie ma problemu. Jeżeli to wszystko już to nie będę dłużej przeszkadzał. Do zobaczenia jutro w takim razie.

- …

Odsunął urządzenie od ucha i rozłączył połączenie. Uśmiechnął się do siebie pod nosem. Po prostu był z siebie dumny… Po chwili wybrał kolejny numer.

- Dzień dobry! Babciu, wszystko załatwione. Nic się nie zmieniło. Wszystko dokładnie tak, jak się umawialiśmy już wcześniej – powiedział jednym tchem do słuchawki.

„A może ja też przestanę się bać.
Wszystko będzie łatwiejsze,

chwytaj szansę i walcz.

Jeszcze raz!”

Zdążył wyjść z pracy.

Obecnie jego firma zajmowała się kolejną dużą inwestycją – następna galeria handlowa w samym centrum Warszawy… Jakby ich jeszcze było w stolicy mało.

 Właśnie mijał blok, przed którym zaparkował swój samochód. Już miał przechodzić na drugą stronę ulicy, gdy do jego uszu dobiegło wołanie:

- Marcin?!

Odwrócił się w stronę, z której doszedł do niego krzyk. Zauważył niską brunetkę, na której widok szeroko się uśmiechnął. Zrobił kilka kroków w jej kierunku.

- Cześć Iza – pocałował ją w policzek.

- Cześć Marcin – powiedziała niepewnie.

- Mieszkasz tutaj?

- Tak – spuściła wzrok. - Przepraszam, że się nie odezwałam ostatnio, ale trochę się u mnie działo i…

- Izka, nie musisz mi się tłumaczyć. W ogóle to bardzo ładnie dziś wyglądasz – uśmiechnął się do niej czarująco.

- Czaruś – rzuciła z uśmiechem.

W tej chwili jakiś mężczyzna wyszedł z bloku, podszedł do Lewińskiej, przytulił ją w pasie i czule pocałował. Po tym krótkim okazaniu jej czułości kobieta, widząc nadal stojącego tuż przed nimi Chodakowskiego, nieco się speszyła.

- To jest Artur, mój chłopak – wskazała mężczyznę, którego objęła następnie ręką w pasie.

- Marcin – wyciągnął do niego dłoń.

- Artur – uścisnął ją.

Nastała chwila dosyć niezręcznej ciszy…

- Co tutaj robisz? – spytała Lewińska.

- Budowę mam tutaj niedaleko - głową wskazał im pobliski plac budowy.

- No tak – pani kurator wyraźnie uciekała gdzieś wzrokiem.

- Dobra, zmywam się. Narzeczona na mnie z dzieckiem czeka. Trzymajcie się – odwrócił się na pięcie. –Aa – ponownie stał przodem do nich. – Izka, szczerze się cieszę. Naprawdę – uśmiechnął się do niej.

Pani kurator głośno odetchnęła z ulgą, po czym odwzajemniła uśmiech.

„A teraz Ty rzucasz karty na stół.
Świat należy do Ciebie tylko teraz i tu!”

Leżeli w łóżku, mocno wtuleni w siebie. W powietrzu spletli swoje dłonie i bawili się nimi nawzajem. Na obu twarzach malowały się rozanielone uśmiechy. W powietrzu unosiło się szczęście i miłość. Odwzajemniona i spełniona. Stan euforii, w jakim się obecnie znajdowali, bił od nich tak intensywnym blaskiem, że spokojnie mógłby on oślepić przynajmniej pół Warszawy.

- Tak bardzo za tobą tęskniłam.

- Wiem Kotku – objął ją swoim umięśnionym ramieniem. – I przepraszam – z uczuciem musnął ją w czoło.

- No ja myślę, Kochanie – zaśmiała się i wtuliła się w niego całą sobą.

Położyła głowę na jego ramieniu i zaczęła rysować palcem serca na jego nagim torsie.

- Marcin – przeciągnęła.

- Oho, Kot już coś wymyślił – wywnioskował z jej tonu głosu.

- Porozmawiamy? – momentalnie spoważniała.

Zgrabnym ruchem wyswobodziła się z jego męskiego objęcia i zmieniła pozycję na siedzącą. Wygodnie oparła się plecami o zagłówek łóżka i spojrzała na ukochanego.

- Coś się stało? – spytał szczerze zaniepokojony jej poważną miną.

- Nie, Kotku – nerwowo, jednak się do niego uśmiechnęła.

- To co jest grane?

Sam również przybrał poważniejszą minę. Nieznacznie podciągnął się na łóżku i oparł swoją głowę o jego ramę.

- Po prostu…

Podniosła swoją prawą dłoń na tyle wysoko, by Chodakowski mógł ten jej ruch zauważyć. Promienie słoneczne, wkradające się przez okna sypialni, nadały złotemu pierścionkowi, który miała na jednym z palców, niesamowity blask.

Mężczyzna uśmiechnął się na ten widok.

- Marcin – nie wiedziała, jak zacząć.

- Kotku, jeżeli chcesz mi coś powiedzieć to mów – uśmiechnął się do niej.

Ten uśmiech podziałał na nią pokrzepiająco.

Usiadła naprzeciwko niego po turecku i zaczęła:

- Po zaręczynach…

- W gwoli ścisłości drugich – zaznaczył.

- Tak – przeciągnęła, trochę zbita z pantałyku. – Po zaręczynach, w gwoli ścisłości drugich – powtórzyła od nowa – nie mieliśmy nawet kiedy porozmawiać o ślubie.

Popatrzyła na niego uważnie. Marcin teatralnie, co niestety uszło jej uwadze, głośno westchnął.

- Kochanie, ja wiem. Kochamy się, jesteśmy zaręczeni, w stałym związku. Mamy syna – wymieniała. – Ślub za dużo nie zmieni w naszej sytuacji – mówiła, patrząc mu prosto w oczy. – Ale Marcin… Ja tak bardzo chciałabym zostać twoją żoną. Panią Chodakowską – rozmarzyła się. – To byłoby takie ostateczne scementowanie naszego związku. Naszej miłości. No i naszej małej rodziny – zaśmiała się nerwowo zagniatając w rękach pościel.

Chodakowski cały czas bacznie się jej przyglądał.

- Marcin, nie możesz mi mieć tego za złe. Jak większość kobiet po prostu chcę takiej stabilizacji. Poza tym w końcu chcę stanąć przed ołtarzem, w białej sukni…

Odchrząknął.

- No tak. Z tobą oczywiście, Kochanie – obdarzyła go uroczym uśmiechem.

- No! Bo już się bałem, że mnie w tych planach swoich pominiesz – odetchnął z ulgą.

- To wcale nie jest zabawne – odwróciła twarz w bok i udała naburmuszoną.

- No już, nie dąsaj się i chodź tu do mnie – przyciągnął ją do siebie – przyszła pani Chodakowska.

Na te słowa Kasia uśmiechnęła się sama do siebie, leżąc oparta plecami o jego klatkę piersiową.

- Obiecuję, że wrócimy do tego tematu niedługo, okej? – pocałował ją w czoło. – Aa, jutro do Grabiny jedziemy na małą, powiedzmy wycieczkę krajoznawczą – usiadła obok niego. – A tymczasem…

Zbliżył swoją twarz do jej twarzy, a ona położyła rękę na jego policzku.

Po chwili trwania w bezruchu, zatopili się w swoich spragnionych pocałunków ustach.